Ik voel me hier best thuis!

Zal ik weer?

Allereerst iedereen bedankt voor de leuke reacties die ik heb ontvangen via deze site, mail of via-via. Dat is een goeie motivatie om aan het vervolg te werken. Op heel veel reacties heb ik nog niet gereageerd. Dat deel 2 zolang op zich heeft laten wachten houdt daar mee verband :-) Wat in het vat, zit verzuurt niet zal ik maar zeggen.

Ik moet er toch een beetje vaart in houden want inmiddels is het halverwege week 11 en ik was gebleven bij week 3. Anders gaat wat ik allemaal te vertellen heb wel erg mank met de huidige stand van zaken. Zo kan ik nog wel effe doorgaan met balen dat mijn spullen er niet zijn, maar die zijn een kleine 3 weken geleden eindelijk aangekomen. Jeu!

Goed, waar was ik de vorige keer gebleven? O ja, werken op zaterdag… Naja, dat was nou eenmaal zo en de rest van de dag is niet echt spannend geweest. Zondag daarentegen!

Adressen werken hier niet hetzelfde als in Nederland. Geen straatnamen en huisnummers, maar grofweg staartnummers en gebouwnummers en dan natuurlijk met Japanse karakters. Klinkt misschien niet schokkend anders, toch zorgt het er voor dat navigatie systemen anders werken dan bij ons. Verklaard waarschijnlijk mede waarom je hier geen TomTom of Garmin kunt vinden. Dus ook geen kaart van Japan voor m’n Garmin. Al helemaal niet gratis… Mijn kennis van de Japanse tekens laat erg te wensen over. De bedoeling is er flink wat op uit te gaan en in het kunnen gebruiken van een Japans navigatiesysteem in de auto heb ik dan ook niet zo heel veel vertrouwen. Het leek mij daarom goed om te kijken of ik een wat gedetailleerdere kaart van Japans kan krijgen. De kaarten die ik heb zijn te grof. Ik weet waar een grote boekwinkel zit! Eerst zelf maar eens rondkijken. Tijdens een snelle ronde door de winkel kwam ik op de 3e verdieping wel allerlei kaarten en Lonely Planets tegen zoals je die bij ons ook kunt krijgen. Vreemd genoeg geen kaarten van Japan. Toch maar effe vragen dacht ik. De persoon in de winkel leek wat Engels te kunnen. “Hebt u ook kaarten van Japan?” “Jazeker, die staan hier!” zei ze. Dat was op een andere plek en het leken er maar een paar te zijn dus ik vroeg of dat dat echt alle kaarten van Japan zijn die ze heeft. “Ja, dit zijn alle kaarten van Japan die we hebben.”, was het antwoord. De mejuffrouw liep weer weg en ik denk ik zal eens goed kijken dan. Het kan toch niet zo zijn dat er 35 kaarten van (stukken van) Amerika, 12 van Europa, 1 van Cuba en 4 van Frankrijk en maar 3 van Japan zelf zijn, waarvan ik die ene nota bene al heb. En die is niet gedetailleerd genoeg… Ik denk, ik ga het nog eens aan een andere bediende vragen, maar het onhandige was dat die eerdere bediende er ook nog stond. Goed, dat toch maar gedaan en die antwoord meteen: “ja, dan moet je op de 1e verdieping zijn in die en die hoek.” Benieuwd wat ik daar tegen zou komen kwam ik uit in een hoek met rijen en rijen en stapels en stapels aan Japans kaartmateriaal. Boeken, kaarten, heel Japan, stukjes Japan, steden, provincies, dorpjes, kleine schaal, grote schaal, kleur, zwart/wit, op atlas formaat en op zakformaat, je zegt het maar. De eerste bediende beantwoorde dus niet de vraag: ‘Heeft u kaarten van Japan?’ maar de vraag ‘Heeft u kaarten van Japan voor toeristen waar geen Japanse tekens op staan.’ [Zucht] Een leermoment, dacht ik bij mezelf…

De pret was nog niet op vandaag. Ik moest mijn tijdelijke huur auto gaan ophalen, een paar blokken verderop. Op het moment dat ik binnenstapte begon het meiske dat me hielp zenuwachtig ‘sorry, sorry, sorry’ te roepen. Dat deed ze waarschijnlijk omdat ze geen Engels kon. Op ‘sorry’ na dan, want dat heeft ze tussen binnenlopen tot wegrijden zeker 700 keer gezegd. Ik werd er knettergek van en stukje bij beetje minstens zo nerveus als zij was. Ik was degene die niet snapte dat ik ergens mijn naam moest opschrijven en dan zegt zij ‘sorry’. Ik bedoel, 1) je hoeft sowieso niet de hele tijd sorry te zeggen, 2) er was geen aanleiding om heel de tijd ‘sorry’ te zeggen en niet te vergeten 3) als er iemand ‘sorry’ zou moeten zeggen, dan ben ik dat want ik ben degene die de lokale taal niet machtig is! Sumimasen! Dat was de auto zelf, maar ik wilde graag weten hoe ik het navigatiesysteem moest gebruiken. Een adres invullen is een kansloze opgave, maar ik had begrepen dat je een bestemming ook kunt invoeren aan de hand van een telefoonnummer. Dat leek me wel een aan te leren kunstje. Ik bespaar het vooral mezelf, maar kort gezegd was het leren voor mij niet half de opgave die het uitleggen voor het meiske was. Ach arme… Uiteraard kom ik niet ver als ik mijn mobiele nummer invoer, maar ik was goed voorbereid: ik had het telefoonnummer van het Hilton hotel dat bij mij om de hoek zit als voorbeeld gebruikt. Ik wist dus hoe ik terug naar huis moest rijden! De laatste uitdaging was dat ik geen ervaring had met links rijden en dus ook aan de andere kant van de auto te zitten. Het heeft sowieso wat ritjes gekost voor ik er aan gewend was. Door de alle avonturen van de dag voelde het nu alsof ik voor het eerst een 747 moest besturen zonder instructies. Ik kwam overigens wel thuis met ongelofelijk schone ruiten. De richtingaanwijzer en de ruitenwissers zitten ook andersom… :-\ Eenmaal thuis ben ik op de bank gaan liggen en heb vooral helemaal niks meer gedaan.

Het vermelden overigens wel waard is wat hier een veelvoorkomende manier van parkeren is en zo ook bij mijn appartement. Ruimte – zeker in de stad – is schaars en voor parkeren is niet veel ruimte (beschikbaar). De oplossing is een parkeerautomaat. Je rijdt je auto op een schijf of platform, neus naar voren. Je stapt uit en met een druk op de knop wordt je auto volautomatisch via een transportsysteem naar z’n plekje gebracht. Als je hem weer moet hebben toets je je nummertje in en hoor je dat je auto er aankomt. Net zoals een snoepautomaat alleen wordt je auto wat subtieler naar de uitgang geleid. :-) Omgedraaid en wel zodat je meteen weg kunt rijden. Even snel met de auto weg is er niet bij want het kan goed 5 minuten duren voor je auto uitrijd-klaar is. Plus dat je dan je spiegels nog moet uitklappen en je de sleutel uit het apparaat moet halen. Als er wachtende voor je zijn gaat de wachttijd nog wat omhoog.

Op maandag moest ik weer één ander regelen voor m’n verblijf hier: m’n ‘alien registration card’ – zeg maar verblijfsvergunning – aanvragen en een bankrekening openen. Ik werk nu in Japan dus ik moet die Yen-en ergens kwijt. Nee, nee, niet zo’n grote uitdaging als een paar dagen eerder want dit was samen met iemand van de Relocation Company dus ik hoefde alleen handtekeningen bij de kruisjes te zetten. :-)

Deze week waren de eerste keren dat ik de clean room van de klant in moest om werk aan onze machine te verrichten. Al kunnen dat lange dagen zijn is het altijd leuk om aan de machine te sleutelen.

Naar het weekend had ik uitgekeken. Dat doen velen met mij, maar de reden voor mij was dat er voor dit weekend een ski-trip was georganiseerd door de Relocation Company voor alle expats die zij verzorgen. Die mensen werken bijvoorbeeld bij Toyota (HQ is zo’n 35 km verderop) of bij Boeing. Vrijdagavond met de tour bus richting Nagano, zaterdag de hele dag skiën, zondag nog een beetje skiën en dan in de loop van de middag terug naar Nagoya. Afgezien van een weekendje in de bergen op de latten was dat een uitgelezen kans om nieuwe mensen te leren kennen. Enig nadeel was dat op dat moment mijn spullen nog niet aan waren gekomen waar ook mijn complete ski uitrusting bijzit. Ik moest dus alles huren, inclusief muts en handschoenen. Best wel balen…

Om een uur of 6:00u kwamen we aan. Het ski gebied was niet zo groot maar was wel mooi. Het was er best rustig, de pistes lagen er redelijk goed bij en zodoende was het lekker toeven op de pistes. Aan het eind van de dag konden we ons heerlijk opfrissen in de onsen van het hotel. Dat is simpel gezegd een heet bad(huis) – met water uit een natuurlijke geiser – en dat soort gelegenheden zie je erg veel in Japan. Het is belangrijk dat je de op de hoogte bent van, en je gedraagt naar de geldende etiquette. De bedoeling is dat je jezelf eerst grondig schoon schrobt en eenmaal schoon kun je pas in het bad gaan zitten. Dat schoonschrobben doe je in je nakie op een krukje dat even hoog is als je enkels. Je zit dan voor een spiegel met een douchekop en zeep. Het enige dat je bij hebt danwel mag hebben is een klein handdoekje dat fungeert als soort washandje en als doekje om je zaakje mee te verbergen als je van het ene bad naar het andere loopt. Daar wordt dat doekje dan gebruikt om op je hoofd te leggen. Wat daar de reden van is, is me ontschoten… Goed, eenmaal opgefrist en m’n hotel-kimono (heet vast niet zo) te hebben vervangen voor kleren hebben we met de hele club gegeten en wat nagepilst.

Op zondag was ik met een groep op pad gegaan. Ik zeg dan vooraf vast dat ik niet zo goed ben – wat ook echt zo is – en uit solidariteit zeggen dan wat anderen dat ze ook niet zo goed zijn. Vervolgens staan we helemaal boven op de berg met slechts twee opties naar beneden: een hele lange zwarte piste of een wat minder lange zwarte piste. Met de gedachte dat er anderen ook niet zo goed waren ben maar achteraan de rest aangegaan (de lange). Veel andere keus had ik overigens niet. Het resultaat was dat ik 20% van de berg naar beneden heb proberen te skiën, 30% naar beneden ben gevallen, 20% terug omhoog moest klimmen om een verloren ski op te halen en 60% met pijn en moeite naar benden heb geklauterd. Mijn ski’s kreeg ik niet meer aan vanwege de diepe sneeuw en ik was gewoon niet goed genoeg om daar naar beneden te skiën. Daar hoef ik de onbekende schoenen en ski’s niet de schuld van te geven. Eenmaal beneden was ik helemaal kapot.
Ik ben nog een groene piste afgegaan met een hellingsgraad van 1% en zelfs dat ging niet lekker meer.

Al met al een is het toch een geslaagd skiweekend geweest waar ik nieuwe contacten aan over heb gehouden. Niet op de laatste plaats twee stelletjes leren kennen die in hetzelfde complex wonen als ik. En dat heeft grote voordelen. Eenmaal thuis kon ik meteen meelopen om een set beddengoed en KUSSENS te lenen. Jippie! Ik heb geslapen als een os!

De opvolgende week stond er op het werk een lange dag op het programma. Op de machine wordt 24 uur per dag gewerkt en dat je je ding mag doen kan soms pas dezelfde dag bekend worden. Als gevolg daarvan was ik ’s morgens braaf om 9 uur op komen draven om te horen te krijgen dat ik om 22u de clean room in moest voor een actie van een paar uur. Van de 100 werkdagen zijn er 99 dat er niets is dat ik niet kan afzeggen of waarvoor ik per se terug naar Nagoya hoef. Dit was net die ene keer want ik zou mijn eerste (2) Japanse lessen krijgen. Als ik die niet de dag van tevoren afzeg ben ik ze kwijt. Ik denk mooi, dat kan mooi tussendoor en ben ik mooi op tijd terug voor het nachtwerk op de machine. Bleek dat ze een fout hadden gemaakt en was m’n leraar er niet. Oftewel anderhalf uur voor – hmmmm… – niks gereisd. Herinner je dat meiske van die auto nog? Daar gingen we weer: ik maar zeggen dat het niet uitmaakt en zij maar ‘sorry’ zeggen. Had ik maar niet moeten zeggen dat ik voor… niks naar Nagoya ben gekomen en nu weer terug naar Yokkaichi moet.

Eenmaal terug in Yokkaichi en de innerlijke mens gestild te hebben voor de uren die nog komen gingen, konden we meteen naar de clean room. Tegen een uur of 1 waren we eigenlijk wel klaar toen mijn schijnbaar onvermoeibare werk-buddy het voorstel deed om met de volgende klus nog effe mee te helpen. Een klusje dat wij goed kunnen maar wat de overgebleven mannen ook zelf zouden moeten kunnen. Tja, wat heb je anders om 1 uur ‘s nachts te doen als je ’s morgens om 9 uur begonnen bent, dacht ik bij mezelf. Om een uur drie waren we terug op kantoor. M’n buddy deed het voorstel om nog ergens een biertje te gaan drinken waar ik in eerste instantie niet veel zin meer in had. Aangezien ik de laatste trein allang niet meer kon missen, dacht ik uiteindelijk: waarom ook niet. Nog veel gaarder ben ik uiteindelijk om 5 uur met de taxi naar huis gegaan. Geen spijt van want het was gezellig geweest in wat volgens mij de stamkroeg is voor ASML’ers die niet van plan zijn om 9 uur op kantoor te verschijnen. :-)

Normaal gesproken zou ik de dag erna – vrijdag – vrij genomen hebben, ware het niet dat we met een stuk of wat collega’s naar een band zouden gaan kijken. Zo’n anderhalf uur rijden van kantoor. Verder naar het zuiden dus dat is dan al op de weg. Pas tegen 17u kwam ik op kantoor om eigenlijk alleen maar te kijken of er belangrijke mail was. Ik bleek een voicemail te hebben. Het was van de talenschool: ik had nog niet op een excuses-mail gereageerd en ze wilde echt zeker weten dat het me duidelijk was dat het hen speet dat ze de les vergeten waren. Maar ja, om 3u ’s nacht ga ik mijn mail niet meer nakijken en de rest van de tijd zat ik in de kroeg of lag in bed. Ik heb ze teruggebeld en dat deed ze goed. Om duidelijk te maken dat ze het echt erg vonden boden ze me een extra les aan. Die heb ik met veel dank aangenomen en konden we allemaal over tot de orde van de dag. Of eigenlijk avond want we gingen naar die band.

De band – Indigo Jam Unit – maakt, tja, experimentele technische jazz. Ofzo… Hoe dan vond ik het erg goed en heb er met plezier zo’n twee uur van genoten. Het was daarnaast de eerste keer dat ik met een aantal van de lokale gasten op pad was geweest. Het inmengen ging recht-evenredig met de bierconsumptie. Zo gauw dat effect uit is gewerkt – ze zijn weer nuchter – dan zijn ze het wat losser zijn jammer genoeg weer kwijt. Waarmee ik niet tegenspreek dat we allemaal wat losser zijn als er een pilske inzit.

Aan de overkant van de niet zo brede straat waaraan mijn appartementen complex staat is de sportschool. Dat wist ik al voor ik er introk. Dat deed me eigenlijk wel deugt want alhoewel ik jarenlang veel en fanatiek gesport heb was dat stukje bij beetje overgegaan in semiprofessioneel bank-liggen het afgelopen jaar. Veel laagdrempeliger kan het niet worden met een sportschool naast de deur. Op zondag ben ik daar heengegaan en meteen een jaarkaart aangeschaft. En ook effe sporten natuurlijk. Het was erg fijn om weer aan het sporten te zijn en werd me tevens pijnlijk duidelijk hoe hard het nodig was. Inmiddels sport ik als het effe kan drie keer in de week. Hangt er een beetje van af of het werk het toelaat – de toko sluit om 20:30u – en of ik er in het weekend ben. Arnold Schwarzenegger begint al een beetje jaloers te kijken en ik denk er aan binnenkort een triatlon te gaan doen. Ahum, haha! Hoe dan ook, goed bezig vind ik zelf!

Mijn baas is ook Nederlander en een beetje van mijn leeftijd en die had ons – andere Nederlanders die hier in Japan zitten – uitgenodigd om ’s avonds bij hem thuis voetbal te komen kijken. Het was namelijk Feyenoord – Ajax. Het was de 12:30u wedstrijd en dat is bij ons 20:30u. Een mooie tijd om een wedstrijdje mee te pakken. Lang leve wat je zoal op internet kunt vinden :-) Het was een uitermate geslaagde avond wat het is altijd een plezier om niet-Ajax te zien winnen. :-D Het is een beetje lachen als een boer met kiespijn, want op het moment van schrijven kan ik niet echt zeggen dat er veel voetbal vreugde is voor een PSV fan.. :’-(

Om de ellende te vergroten ga ik het hier deze keer bij laten. Ik merk dat ik wederom (maar) twee weken heb kunnen verslaan en dat ik er nog meer tekst aan kwijt ben. Het was desalniettemin de hoogste tijd weer eens iets van me te laten horen. Ik blijf graag van jullie horen al weet ik dat het niet altijd lukt daar snel op te reageren. Komt goed!

A.s. donderdag – inmiddels morgen – komt voor de eerste keer visite uit Nederland. De bedoeling is dat we er een paar dagen op uit gaan in het westen van Honshu, het hoofeiland van Japan. Grofweg de omgeving van Hiroshima.

Itterasshai!