Een ritme vinden

Een ritme vinden.

Wiskundig ben ik best goed onderlegd en heb zodoende becijferd dat als ik ieder maand een update van 2 weken doe dat ik het dan niet ga redden om het hele jaar te verslaan voor ik terug ben. Edgar is een tijdje terug al weer vertrokken en komend weekend komen m’n moeder en m’n broertje Erik langs voor respectievelijk (ruim) een week en (ruim) twee weken. Deze week maar wat minder sake en proberen deze episode af te maken.

Ik was gebleven bij te melden dat ik een sportkaart had gekocht en dat ik weer fanatiek ben ga sporten. Dat doe ik nog steeds. De dag na dat ik daar mee begonnen was had ik naast spierpijn mijn eerste les Japans. Overigens is dat privéles. Luxe he! Ik had er een voorstelling bij dat we in het Engels wat keuvelen en dan af en toe een woordje Japans tussendoor gooien. Nou, nee dus. In principe wordt er alleen Japans gesproken en daar moet je het dan mee doen. Daar moest ik eerst erg aan wennen, maar uiteindelijk is dat wel een goede manier om het zo snel mogelijk op te pikken. Merk op dat dat een relatieve uitdrukking is. Nu – een kleine 3 maanden later – beheers ik het Japans genoeg om mezelf nauwelijks verstaanbaar te maken en het antwoord niet te begrijpen, haha! Zonder gekheid, het is erg zinvol en gemiddeld doe ik een paar uur aan huiswerk per week. Alleen echt goed oefenen is lastig. Bijvoorbeeld met collega’s gaat het zo snel dat ik er niks van kan bakken en zij weten ook niet wat ik inmiddels heb geleerd.

Af en toe Skype ik wat met het thuisfront en zo werd m’n neefje Sem van anderhalf met moderne communicatie middelen geconfronteerd. Hij had wel in de gaten dat ie dat hoofd vaker had gezien, maar het ging er niet helemaal in dat aan de achterkant van de iPad oom Robert niet te zien was. Dan maar kusjes op het scherm geven, dacht ie. :-) Inmiddels is Sem en ook z’n broertje Luke volledig bekend met deze vorm van communiceren.

Nog een paar zaken regelen en dan heb ik al mijn registraties, kaarten, passen, permissies die ik hier nodig heb rond. In het weekend kon ik alvast mijn Alien Registration Card op gaan halen, die ik een paar weken gelden had aangevraagd. Nou mag ik zonder zorgen hier nog een tijdje blijven. Dicht in de buurt van het stadskantoor zit ook m’n bank die Engelse dienstverlening heeft. Daar wilde ik regelen dat ik geld kan overmaken van m’n Japanse rekening naar m’n Nederlandse. Ik wilde weten of ik op het moment van overmaken er voor kon kiezen de koers conversie óf hier óf in Nederland te doen, al naar gelang dat het gunstigste voor me is. In vloeiend Engels werd herhaald dat ik op het papiertje dat ik er voor moest invullen voor het één of het ander moest kiezen. Een eenmalige keuze. Daarbij zou ik voor één van de opties allerlei info bij m’n Nederlandse bank moeten halen. Info waarvan ik aangaf en achteraf binnen een paar dagen bevestigd had gekregen dat de Nederlandse bank die info niet heeft. Maar ja, op het formuliertje staat dat je dat moet invullen, dus dan moet dat ingevuld worden... Om de soepele conversatie te bespoedigen dacht ik, doe dan maar de optie met de minste weerstand. Het formuliertje dat ik ervoor aan het invullen was bestond uit twee vakken en ik moest al m’n info kwijt in het bovenste vak. Om te voorkomen dat er wat fout zou gaan vroeg ik of ik nog wat in het onderste vak moest invullen. Het antwoord was: “Hoeft niet, maar als je dat vak ook invult dan kun je daar de gegevens invullen voor de andere optie en dan kan het allebei.” [zucht] Ben ik nou gek...?

Om van deze dag weer een dag vol uitdagingen te maken besloot ik mijn queeste voor bruin brood voort te zetten. Eigenlijk voor nog een item, maar de trend in de verhaallijn verandert er niet mee. Er zitten redelijk wat ‘expat winkels’ en Franse- en andere bakkers wijd verspreid over Nagoya (en de rest van Japan) dus zoete broodjes, pudding broodjes, baguettes en noem het maar op zijn in overvloed te krijgen. Licht wit brood, donker witbrood, zwaar witbrood, groot witbrood, vierkant witbrood, ... no problem. Ook Edammer kaas en Lays chips, maar bruin brood... Vele en vele bakkertjes heb ik watertandend door gelopen zonder succes. Bijna terneergeslagen ben ik richting station gelopen om de circa 100.000 winkeltjes die op/aan/bij/onder het station zitten een kans te geven. Ook zonder resultaat. Dan maar naar huis en overwegen of zelf broodbakken een optie is. Ik liep richting een trapje omhoog dat uitkomt in het stationshalletje waar ik dagelijks doorheen loop (er zijn overigens drie stations bij elkaar hier). ‘Nog een bakkertje’, dacht ik emotieloos. ‘Eén meer of minder checken kan geen kwaad, hè’. Ik neus er wat rond en mijn hartje begon sneller te kloppen! ‘Verhip!’ dacht ik, (ik dacht iets anders, maar dit staat wat netter), ‘echt bruin brood!’ Ik moest mezelf knijpen en aan het brood snuffelen en voelen, maar het was echt zo: ik heb bruin brood gevonden! En niet eens in van die lompe dikke sneeën gesneden, maar een hele. En die kan ik bij de balie zo dik of zo dun laten snijden als ik wil! Okay, een enkel brood is even veel als het brood dat ik normaal in 1 dag op eet, en je betaald er pak em beet 4 Euro voor, maar dat is het dubbel en dwars waard. Mijn euforie was helemaal compleet omdat het ook nog eens op een plek was waar ik iedere dag zo goed als langsloop. Ik eet sindsdien iedere dag een paar lekkere sneetjes bruin brood. Jeu!

De allerlaatste stap van de papierwinkel was het aanvragen van een Japans rijbewijs. Dit was de laatste dienst waarbij ik hulp kreeg van het relocation bedrijf. Als Nederlanders komen we er goed van af want we hebben een verdrag met Japan dat je als Nederlander zonder lessen of examens je rijbewijs kunt omwisselen. Uiteraard mits je wel voldoet aan 12 andere voorwaarden, maar dat is voor andere landen hetzelfde. Het hele proces zal ik vanwege ‘publicatie tijdsdruk’ niet beschrijven, alhoewel de moeite waard. Alleen dat ik al dagen ervoor op zag tegen de kleurenblindheidstest. ‘Maak je niet druk, het gaat maar om een paar vakjes en een paar kleuren.’, werd me steeds bemoedigend verteld. Dat is net zoiets als een dove duidelijk maken: ‘maak je niet druk, het zijn maar een paar geluidjes.’ Het viel uiteindelijk wel mee en ik kon eigenlijk zonder probleem het rijtje kleuren – geel, rood, groen en blauw – benoemen. Ik denk dat als ik het fout had gedaan ik evengoed had mogen doorlopen, want het was een soort lopende band test en er stonden nog 48 anderen achter me. Nu dus de trotse eigenaar van een Japans rijbewijs. In mijn portemonnee zitten nu eigenlijk alleen nog Japanse passen. Stoer hè :-)

In het weekend stond er weer een ski-trip gepland. Dit keer met een kleine selectie van de groep van de vorige ski-trip. Die meid van de relocation company had één en ander geregeld en we waren nu met 7 man. In een grote 7-persoons Toyota en een andere auto dwaalden we wederom af in de richting van Nagano.
Op dat moment waren nog altijd mijn spullen niet aangekomen en moest wederom alles huren. Dat ik er niet zo blij mee was dat mijn spullen zo lang op zich lieten wachten had ik inmiddels ook de vervoerder laten weten en die had naar aanleiding daarvan contact met me opgenomen. Ze lieten me weten dat ze kosten voor het huren van ski-spullen voor me willen vergoeden. Dat hebben ze vind ik netjes opgelost. Dus kon ik lekker gaan skiën. Wat andere stelletjes van de vorige trip waren ook in dat gebied aan het skiën dus het was een gezellige dag op de pistes.

Een aantal mensen hebben me heel benieuwd gevraagd hoe ik mijn verjaardag in Japan heb gevierd. Nou, eigenlijk niet... Ik wist er niet zo goed raad mee. Dat was dus tijdens deze ski-trip. Omdat het in het weekend viel en ik op pad was hield het snel op om het met collega’s te vieren; ik heb het op het werk niemand verteld. Op de ski-trip had ik het ook niemand verteld en vond het eigenlijk wel best. ’s Avonds tijdens het eten begonnen ze in het restaurantje ‘lang zal ie leven’ te zingen voor iemand anders de jarig was en toen kwam de aap uit de mouw. Het ski-clubje heeft toen voor mij een keer ‘lang zal ie leven’ gezongen en de uitbater had in siroop ‘Happy Birthday’ op m’n toetje geschreven. Dat was het. Ik heb me het meest jarig gevoeld door de berichten, sms’jes en kaartjes die ik van het thuisfront heb ontvangen. Nogmaals bedankt. :-)

Ook voor de tweede dag moest ik spullen huren. Van het clubje was er één - John - die nog niet heel bevlogen was met snowboarden. Zodoende dacht ik, laat ik eens gek doen, ik ga vandaag ook snowboarden, dan zijn we met z’n tweeën. Zeker omdat een derde – Greg – die het wel aardig kon een paar uurtjes les wilde geven. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb altijd gedacht dat het snowboarden begon bij het in beweging komen als je staat. Niet dus. Het begint bij ‘gaan staan’! Ik ben anderhalf uur bezig geweest om het voor de eerste keer voor elkaar te krijgen om te gaan staan. Heel wat momenten heb ik gedacht waarom ik dit ook weer wilde doen. Toen ik het trucje van opstaan enigszins onder de knie had gekregen begon ik er eigenlijk best snel lol in te krijgen! Voor iemand die niet kan snowboarden had ik een beetje heen en weer schuiven best snel onder de knie. Ondanks dat het er op lijkt dat ik ‘goofy’ ben, maar dat zal niemand verbazen. Ik kwam al snel net zo makkelijk vooruit als John die al heel wat meer uurtjes aan het oefenen was geweest. Ik kan alleen met m’n gezicht naar voren schuifelen en geen bochtjes maken, maar hé, de eerste anderhalf uur kon ik niet eens opstaan. Waarin ik overigens uitermate succesvol en consistent was, was uit vallen bij het uitstappen van de lift. Wat me niet iedere keer lukte was degene die bij me in de lift zat mee om te kegelen. :-) Klinkt als een leuke dag, toch!? In de toekomst ga ik zeker nog eens snowboarden. Op de manier waarop ik aan het stuntelen was geweest was het spiergebruik eenzijdig en intensief. M’n kuiten ontploften zowat! Ik heb bijna de hele weg terug naar Nagoya m’n kuiten gemasseerd in de hoop dat ik de dag er op wel weer fatsoenlijk kon lopen. Overigens beperkt resultaat... de rest van m’n lijf was ook nog eens flink pijn gaan doen :-(

Een paar dagen later was het tijd voor feest. De aanleiding was dat de machine waar we aan werken officieel aan de klant was over gedragen. Met een man of 40 aan Nederlanders en Japanners naar een restaurant in Yokkaichi gegaan waar we heerlijk Japans hebben gegeten en waar het bier en de sake rijkelijk hebben gevloeid. Dat was de eerste en zeker niet de laatste keer dat ik sake op had ([check]). Op dat soort dagen is het stiekem wel fijn dat de laatste trein naar Nagoya niet te laat gaat. Dat beperkt de mate van fysieke ellende voor de dag erop aanzienlijk.

De dag er op was niet zo zeer vrij, maar alle werknemers in Japan waren uitgenodigd op het hoofdkantoor van ASML in Japan (zijnde in Tokyo) voor de zogenaamde ‘all employee meeting’. Een meeting waarop het afgelopen jaar wordt geëvalueerd en het komende jaar wordt besproken. Ik ben nu ook Japanse werknemer, dus ik mocht daar ook heen. Omdat er werknemers uit alle hoeken van Japan moeten komen begon die meeting pas halverwege de middag. Dat was fijn zodat ik eerste die sake wat uit m’n systeem kon slapen. Met goed twee uur ben je van deur (Nagoya) tot deur (Tokyo). Het was een bijzonder evenement, kan ik zeggen. En daar laat ik het bij. Het was interessant het eens op locatie mee te maken ten op zichte van de jaarlijkse meeting zoals we die in Nederland twee keer per jaar hebben.

Toch al in Tokyo heb ik samen met een ITA collega van de ‘nood’ een deugd gemaakt en hebben we er een weekend Tokyo van gemaakt ([check]). Wat het weekend nog leuker maakte was dat een collega – Kumiko-san – van het Tokyo-office had aangeboden om voor ons het hele weekend gids te spelen. Van tevoren hadden we met ‘r doorgesproken wat we wilde zien en zij had het mooi voor ons ingepland, inclusief alle op te lossen logistiek uitdagingen. Tokyo is best groot, dus het is erg fijn als iemand al weet welke metro of trein je moet hebben om ergens te komen. De tweede dag van het weekend had
Kumiko-san een vriendin van d’r uitgenodigd en zijn we de hele dag met z’n vieren op pad geweest. Wat ik de hoogtepunten van Tokyo vond waren de skyline te zien vanaf de haven, het uitzicht vanaf het gouvernement building en de indrukwekkende nieuwe TV tower (Sky Tree). De laatste is de gloednieuwe op-1-na hoogste toren in de wereld, die helaas voor ons pas in mei opengaat. Na een typisch ‘Japanse’ maaltijd: steak en friet zijn we de Shinkansen in gestapt richting Nagoya om thuis voldaan in slaap te vallen.

Wat nog al eens een keer gebeurt is na het werk met wat mensen gaan eten. Soms met mensen van het werk, soms met de mensen uit het appartement, soms maar met 1, soms met alleen Nederlanders en soms met Japanners of andere expats erbij. Dat zijn per definitie gezellige avonden waarop ik het heb opgegeven me voor te nemen het niet te laat te maken en maar 1 bier te drinken. Het wordt altijd twaalf uur en ik zwalk van het bier én de sake naar huis... Valt ook wel mee, hoor. Maar het is zeker niet even functioneel eten en dan naar huis.

Jawel hoor, toen was het vrijdag. Ik weet het nog goed... Wat had ik me er op verheugd... Het langverwachte moment was daar... Mijn spullen werden thuis afgeleverd! Ik kon mijn lol niet op. Mijn eigen dekbed, mijn eigen kussens, m’n camera’s, m’n laptop, ... En m’n ski spullen, niet te vergeten. Nu nog maar bezien of ik die niet voor niks heb laten overkomen. De rest van de avond heb ik me daar zoet mee kunnen houden. Ik kwam er achter dat ik in Nederland iets te enthousiast heb lopen pakken, wat mijn wekker doet het niet en m’n halogeen lamp functioneert hier als hallo-bijna-geen-lamp. In tegenstelling tot wat de sticker die er op zit zegt doet het strijkijzer het wel. Gelukkig maar, want die heb ik 2 maanden later al nul keer gebruikt.

Hetzelfde weekend ben ik er op uit geweest om een fietsje te kopen. Niet dat hier heel veel te fietsen valt, maar effe naar Sakae (nee, niet sake) voor een boodschap is te voet een klein half uur en met de fiets ben je er zo. Mijn assortiment aan tweewielers is al redelijk uitgebreid. Zodoende wilde ik iets aanschaffen dat ik niet al had en iets toevoegt aan m’n collectie. Mijn keuze was gevallen op een vouwfietsje. Needless to say, ook dit ging niet zonder slag of stoot. Het fietsje dat ik op het oog had leek nogal klein. Dat geldt overigens voor vrijwel alles hier. Voor ik het fietske wilde aanschaffen wilde ik wel weten of het een beetje past. In mijn allerbeste Japans vroeg ik de verkoper of het mogelijk was om een stukje op het fietsje te fietsen. Die keek op alsof ie water zag branden en ik had zo’n vermoeden dat het geen optie ging zijn. Een klein stukje? Een heel klein stukje? Hier voor je neus sur place? Het ging niet gebeuren. Ik was effe zo ‘not amused’ van dat ik chagrijnig weg ben gelopen naar de winkel erboven en dat ie het maar met z’n fiets moest bekijken. Kun je rustig zeggen, want niet alleen begrijp ik niks van hun; zij begrijpen ook niks van mij :-) Eenmaal uitgezucht ben ik teruggegaan en heb het fietsje toch gekocht. Mijn wens om het eerst effe te proberen was niet voor niks geweest, want het is eigenlijk iets te klein. Ik dacht dat een verlengde zadelpen een makkelijk te verkrijgen onderdeel was, maar na redelijk uitgebreid onderzoek (thanks Ad!) is het me niet gelukt er aan te komen. Moeizaam fietsen dus. En ach, een klein half uur lopen is ook niet zo erg...

Zo, heb ik er toch een kleine 5 weken doorheen gejaagd! Vandaag had ik het voornemen om vroeg naar huis te gaan (daar valt tegen vijf uur hier ook nog onder) om nog één en ander te doen voor ik morgen moeders en Erik ga ophalen in Osaka. Dat is gelukt! Naar huis wandelend kwam ik er echter achter dat ik mijn jas in de trein had laten liggen. Plannen weer in duigen... Twee meevallers: hier in Japan is de kans groot dat je je jas terug krijgt. Ik heb zojuist van de vriendelijke stations-meneer begrepen dat ze m’n jas gevonden hebben en dat ie op de trein terug naar Nagoya is gegaan. De andere meevaller is dat ik als gevolg daarvan op het station in een hoekje op de grond ben gaan zitten wachten op die trein. Alles bij mekaar een klein uurtje wachten. Dat uurtje heb ik mooi kunnen gebruiken om hier nog wat verder te zwetsen :) M’n jasje komt er bijna aan... Ik groet jullie allen en tot de volgende keer.

Ja mata!

PS: sorry, deze keer geen foto’s; geen tijd. Volgende keer dubbele portie.