De eerste dagen: mijn nieuwe thuis
Door: Robert-san
Blijf op de hoogte en volg Robert
09 Februari 2012 | Japan, Nagoya
Zo, op dit moment woon ik ruim een maand Nagoya, Japan. Tijd om aan wat groter publiek te vertellen hoe het hier vergaat. Nog even kort vooraf: de reden dat ik hier nu woon is dat mijn werkgever ASML me de kans heeft gegeven om hier een jaar de lokale Customer Support (CS) organisatie te ondersteunen. In dit geval is dat voor een klant die één van onze nieuwe generatie EUV (Extreme Ultra Violet) machines gekocht heeft. Ik kan zo gauw geen openbaar document vinden waar de namen van onze EUV klanten bevestigd worden, dus de naam heb ik maar weggelaten.
Voor degenen die het niet tot onderaan gaan redden om te lezen: Het bevalt hier prima! Zo stukje bij beetje valt het allemaal op z'n plek en ontwikkel ik een ritme: waar kun je boodschappen doen en wat en hoeveel koop je dan, hoe vul ik m'n dag/avond in, kan ik ergens sporten, waar kun je 'spulletjes' kopen. Lijkt allemaal zo triviaal, maar je moet toch je leven opnieuw op de rit zetten en bijvoorbeeld verpakkingen lezen of effe iets vragen zitten er niet in. En dat is een leuke uitdaging, hoor! Het meeste in m'n portemonnee is langzaamaan veranderd van Nederlands naar Japans: geld, bankpas, rijbewijs, treinkaart, ID-pas.
De groep Japanse collega’s is leuk en ga vaak met hen lunchen. Daarnaast zitten er ook een hoop Nederlanders. Een handje vol (semi-)permanent, zoals ik, maar ook een steeds variërende delegatie die komen helpen de machine op te bouwen en af te regelen.
Voor de overgeblevenen: hier het begin van de lange versie: :-)
Dinsdag 3 januari was het zo ver, tijd om voor een jaar naar Japan te verkassen. Ik heb er rustig naar toe kunnen werken, me goed kunnen voorbereiden en het is me niet vreemd om een tijdje buiten de deur te verblijven. Het deed me deugt dat ik kon vertrekken onder begeleiding van een afscheid comité bestaande uit ons moeder, onze Peer en twee maten: Ad en Edgar. Evenzo fijn waren overigens de zoenen, knuffels, handen en wensen die ik de dagen/weken vooraf heb ontvangen dezen en genen.
De reis naar Nagoya had een overstap in Shanghai en door het uur vertraging werd die aansluiting wat krap. Het was uiteindelijk geen probleem, al werd het zo krap dat ik het nodig vond het bij het uitstappen effe na te vragen.
Door de douane heen in Japan ging soepel – lang duren doet dat overal – en was het opletten dat ik de juiste stempels en papieren kreeg. Ik kwam immers binnen met een werkvergunning en niet als toeristje.
Cash is hier het belangrijkste betaalmiddel en hoewel ik een berg bij had voor de dingen die de eerste dagen geregeld moesten worden, was het nodig om wat extra te pinnen. Eerste poging met m’n bankpas... geen geld, creditcard 1... geen geld, creditcard 2... geen geld. Misschien het bedrag wat verlagen...? geen geld. Nog wat verlagen...? geen geld. Het was inmiddels tegen half elf ’s avonds en behoorlijk gaar wat me deed besluiten om me te laten verwelkomen door het bordje ‘welcome to Nagoya’ en maar in de trein richting het station van Nagoya te stappen. In dat station is het hotel waar ik de eerste dag heb overnacht.
November/december 2011 ben ik al in Nagoya geweest en had toen geen enkel probleem om de bedragen op te nemen die ik wilde opnemen. Navraag bij de bank heeft me inmiddels geleerd dat per 1 januari Japan heeft besloten het maximaal op te nemen bedrag per keer – in ieder geval voor mijn bank – vrij fors te verlagen. Nog een bietje minder werkt dus wel...
In de morgen kwam ik er bij het uitchecken achter je bij het hotel geld kunt opnemen, dus tegen de – letterlijk – duurste wisselkoers voor de Yen ooit en commissie van dezelfde orde grootte als het opgenomen bedrag (beetje overdrijven mag) kon ik met een gerust hart mijn ‘moving in’ aanvangen. Mijn consultant Akie stond reeds klaar om me naar m’n appartement te brengen. Daar aangekomen werd ik verwelkomd met mijn naam reeds boven de deurbel geplakt in zowel Romaans en Kana (Japans schrift) en het netjes ingericht met het gehuurde meubilair. “Zo, dit is nu een jaar mijn woning!” dacht ik bij mezelf.
Akie ging druk aan de slag met mij alles uit leggen en aan te wijzen: hoe sorteer je het afval (3 verschillende zakken) en waar laat je het vervolgens? Waar is m’n brievenbus, waar kan ik later mijn fiets stallen (mits netjes geregistreerd!). Hoe haal ik m’n auto uit de volautomatische parkeergarage? Wat moet ik doen en in huis hebben in het geval van een aardbeving? En dat alles met een slaaptekort dan wel jetlag onder de leden. Dat viel niet mee om allemaal op te slaan, maar dat loste zich op met de combinatie dat één en ander ook op papier staat en ik de dagen er op de rest gewoon opnieuw heb gevraagd als ik er tegenaan liep :-) Last but not least kreeg ik uitleg over hoe alle apparatuur in huis werkt, want vrijwel alles is elektrisch en daar mijn Japans uitermate beperkt is, is uitleg wel wat handig als – ik noem maar wat – de deurbel (beneden) gaat. De lieverd had vooraf op alles stickertjes met Engelse vertaling geplakt: op de afstandsbedieningen van de TV, lampen, airco... noem maar op, op de intercom, op het gasfornuis, op de afzuigkap, op de (af)wasmachine, op het bedieningspaneel in de badkamer... You get the point, right?
Nederlanders en Japanners zouden samen hele mooie dingen moeten kunnen maken. Daar waar Nederlanders iets zo efficiënt mogelijk zo goedkoop mogelijk willen doen, doen Japanners het graag nog efficiënter maar is de esthetiek wat belangrijker. Twee voorbeelden van dat laatste is dat het water waarmee de spoelbak van de wc wordt gevuld via een kraantje loopt zodat je er ook je handen mee kunt wassen. Dat een Nederlander dat niet bedacht heeft! Wat fascinerender is de badkamer. Je bad laat je niet vollopen door de kraan open te zetten, nee, je geeft op het display aan hoe vol je bad moet lopen en op welke temperatuur je het wilt hebben. Als dan wat later een vrolijk deuntje voorbij komt weet je dat het tijd is om in bad te gaan zitten. Spreekt voor zich dat als het water wat is afgekoeld je op een knopje drukt om het weer op te warmen. Dat je ook de intercom/deur met datzelfde paneel bediend is triviaal. Dezelfde ruimte doet ook nog dienst als drooghok. Je hangt er dus je was op en stelt in hoe lang je hoe hard wilt drogen en het zal geschieden. Kun je nagaan dat ik nog niet eens van alle knopjes weet wat ze doen.
Goed, nadat de televisiemonteur de HD tuner had geïnstalleerd ben ik met Akie boodschappen gaan doen. Doel daarvan was vooral een plek aan te geven waar ik de wekelijkse boodschappen kan doen, naast wat – iets duurdere – supermarktjes vlak bij het appartement. Daarnaast zijn er overigens ontelbaar veel Seven Elevens, Lawsons, Family Marts en vergelijkbare convenience stores.
De opvolgende dagen was ik nog vrij. Die dagen ben ik de buurt – in wat ruime zin – een beetje gaan verkennen, heb ik nog wat contact met het thuisfront onderhouden en heb ik m’n best gedaan om van de jetlag af te komen. Dat laatste ging niet al te best en omdat er zoveel mensen enthousiast waren over de serie Dexter heb ik in die dagen er meteen een heel seizoen doorheen gejaagd :-)
Na een aantal dagen was ik op zich wel gesetteld in m’n appartement. Het is alleen 'nogal vervelend' dat ik te horen heb gekregen dat mijn spullen pas half februari aan gaan komen. Dus heb ik feitelijk alleen de spullen die ik bij me had toen ik hier heen kwam. Da's niet anders dan bij een normale business trip – eigenlijk nog wat minder – en voelt het wat dat betreft alsof ik in een hele grote hotel kamer zit. Alleen moet ik nu voor m'n eigen ontbijt zorgen :-) Al die tijd dus nog slapen onder een dekbed zonder overtrek (OK, dat was hoe dan ook stom van mezelf), is m’n kussen zo’n U-vormig opblaaskussentje, weinig kleren, 2 handdoeken en 1 hele omvormer voor m’n stekkers :-( Om er zo maar een paar te noemen…
Enorm tot mijn genoegen is het helemaal geen probleem om aan aardappelen te komen en aangezien ‘aardappelen-groente-vlees’ mijn favoriete prakkie is ben ik daar heel blij mee. Dan hoef ik alleen met de lunch rijst te eten, waar ik wat minder fan van ben. De aardappelen en groente zijn wel duur, maar dat is hier veel. Rijst is bijvoorbeeld ook duur; een zak van 5 kilo kost – omgerekend – toch al gauw een kleine 20 Euro. Mijn salaris is er op aangepast dat het leven wat duurder is, dus daar hoef ik verder geen woorden aan vuil te maken. Wat ik tot op de dag van vandaag het meeste mis is een lekkere bruine boterham – de pure chocolade hagelslag heb ik zelf meegenomen. :-) Ik ben er al heel wat uren op uit geweest om dat te vinden en pas recentelijk weet ik een enkel plekje te vinden waar je wat bruinige sneetjes kunt vinden. Voor de rest kom je vooral van dat witte hap-slik-weg brood tegen. Naja, dat is dan zo…
Zo, dat waren pas de eerste twee dagen. Bende d’r nog? Mooi dan typ ik weer vrolijk verder :-)
De eerste dag dat ik me op het werk meldde – dat was een kleine week na vertrek uit Eindhovuh – kreeg ik nog niet de kans om m’n jas uit te trekken of er werd aan m’n jas getrokken (dat ging dus nog net, haha :-\ ) dat er een probleem met de Top Module was. Dat zegt velen niks, maar dat is het stuk van de machine waar ik voor moet zorgen. Uiteindelijk hadden we geen ‘machine tijd’ dus konden we niks ondernemen om het probleem op te lossen.
Over het algemeen wordt hier pas laat begonnen met werken. Dat zal wel onder het motto zijn: het wordt toch laat, laat ik dan in ieder geval maar beter uitslapen. Ofzo… Ik was de eerste dag ruim op tijd vertrokken was omdat ik nog niet wist hoe lang ik er over doe om naar het station te wandelen. Daar aangekomen was het toch wel verbazingwekkend om een gang/hal in te lopen en daar helemaal niemand tegen te komen. Dat was om 8:00u a.m. Dat is toch midden in de (Nederlandse) spits!
In het begin was het zowel op het werk als privé druk met dingen uitzoeken en regelen: welke auto wil ik, welke bank wil ik, ga ik eind volgende week mee de ski-trip die de ‘Relocation Company’ organiseert (het antwoord was ‘ja’). Die moet ik dan weer gaan cash gaan betalen waarvoor ik alles bij mekaar zo'n 5 a 6 km moet wandelen nadat ik pas om 20u in Nagoya ben aangekomen.
Of het allemaal nog niet genoeg is moest ik de eerste (werk)week op en neer naar Tokyo voor een introductiedag; ASML’s hoofdkwartier in Japan zit daar. Dat is zo’n 300 km van Nagoya, maar met de Shinkansen (zeg maar de TGV) ben je er in zo’n 95 minuten. Eigenlijk wou ik op vrijdag want dan kon ik er het weekend aan vast plakken en toeristje spelen, maar dat ging uiteindelijk niet (“Wil je woensdag, donderdag of vrijdag komen?” “Nou, dan doe maar vrijdag!” “O, vrijdag kan niet; donderdag ook goed? :-\ ) Jammer, jammer...
Het vermelden nog wel waard is dat tijdens de lunch in Tokyo de telefoon van een collega afging en ze heel nonchalant opmerkte dat het een aardbeving-alarm was. Mede omdat ze er zo rustig om was ben ik heb nog paar minuten blijven vragen of ze me voor de gek aan het houden was. Dat was niet zo, maar even later werd er omgeroepen dat er niks aan de hand was (tsunami’s enzo). De beving was zo ver weg en/of zwak dat ik er niks van gemerkt heb. Het is inmiddels een paar weken verder en ik heb nog altijd geen aardbeving ervaren…
Op de heen weg had ik er niet bij stil gestaan, maar bedacht me dat het wel leuk zou zijn om op de terugweg bij een raampje te zitten zodat ik Mount Fuji kon zien. Daarvoor moest ik wel twee treinen wachten, maar dan heb je ook wat. Dat dacht ik althans, want het was zo bewolkt dat het niet verder is gekomen dan: “Ik denk dat ik nu langs Mount Fuji rijd.” :-\
De dag erna was het vrijdag en zijn we na het werk in Nagoya met een man of negen Nederlandse collega’s ergens gaan eten. Hoewel dat eigenlijk iedere dag gebeurt – de meesten zitten in een hotel – was dit pas de eerste keer dat ik mee was gegaan. Het was een lang en gezellig etentje maar daar bleef het ook bij want ik mocht zaterdag morgen braaf om negen uur act de présence geven op kantoor.
Goed, dat waren tot nu toe 2 weken aan avontuur en ik zit er inmiddels 5,5. Er zal niemand die tot hier gekomen is aan twijfelen dat ik nog wel effe kan doortypen, maar dit is het voor deze keer. Ik hoop dat het in Nederland met iedereen goed gaat. Ik hoor graag van je of dat zo is. Mag ook in het kort ;-)
Houdoe hè!
Robert-san
Voor degenen die het niet tot onderaan gaan redden om te lezen: Het bevalt hier prima! Zo stukje bij beetje valt het allemaal op z'n plek en ontwikkel ik een ritme: waar kun je boodschappen doen en wat en hoeveel koop je dan, hoe vul ik m'n dag/avond in, kan ik ergens sporten, waar kun je 'spulletjes' kopen. Lijkt allemaal zo triviaal, maar je moet toch je leven opnieuw op de rit zetten en bijvoorbeeld verpakkingen lezen of effe iets vragen zitten er niet in. En dat is een leuke uitdaging, hoor! Het meeste in m'n portemonnee is langzaamaan veranderd van Nederlands naar Japans: geld, bankpas, rijbewijs, treinkaart, ID-pas.
De groep Japanse collega’s is leuk en ga vaak met hen lunchen. Daarnaast zitten er ook een hoop Nederlanders. Een handje vol (semi-)permanent, zoals ik, maar ook een steeds variërende delegatie die komen helpen de machine op te bouwen en af te regelen.
Voor de overgeblevenen: hier het begin van de lange versie: :-)
Dinsdag 3 januari was het zo ver, tijd om voor een jaar naar Japan te verkassen. Ik heb er rustig naar toe kunnen werken, me goed kunnen voorbereiden en het is me niet vreemd om een tijdje buiten de deur te verblijven. Het deed me deugt dat ik kon vertrekken onder begeleiding van een afscheid comité bestaande uit ons moeder, onze Peer en twee maten: Ad en Edgar. Evenzo fijn waren overigens de zoenen, knuffels, handen en wensen die ik de dagen/weken vooraf heb ontvangen dezen en genen.
De reis naar Nagoya had een overstap in Shanghai en door het uur vertraging werd die aansluiting wat krap. Het was uiteindelijk geen probleem, al werd het zo krap dat ik het nodig vond het bij het uitstappen effe na te vragen.
Door de douane heen in Japan ging soepel – lang duren doet dat overal – en was het opletten dat ik de juiste stempels en papieren kreeg. Ik kwam immers binnen met een werkvergunning en niet als toeristje.
Cash is hier het belangrijkste betaalmiddel en hoewel ik een berg bij had voor de dingen die de eerste dagen geregeld moesten worden, was het nodig om wat extra te pinnen. Eerste poging met m’n bankpas... geen geld, creditcard 1... geen geld, creditcard 2... geen geld. Misschien het bedrag wat verlagen...? geen geld. Nog wat verlagen...? geen geld. Het was inmiddels tegen half elf ’s avonds en behoorlijk gaar wat me deed besluiten om me te laten verwelkomen door het bordje ‘welcome to Nagoya’ en maar in de trein richting het station van Nagoya te stappen. In dat station is het hotel waar ik de eerste dag heb overnacht.
November/december 2011 ben ik al in Nagoya geweest en had toen geen enkel probleem om de bedragen op te nemen die ik wilde opnemen. Navraag bij de bank heeft me inmiddels geleerd dat per 1 januari Japan heeft besloten het maximaal op te nemen bedrag per keer – in ieder geval voor mijn bank – vrij fors te verlagen. Nog een bietje minder werkt dus wel...
In de morgen kwam ik er bij het uitchecken achter je bij het hotel geld kunt opnemen, dus tegen de – letterlijk – duurste wisselkoers voor de Yen ooit en commissie van dezelfde orde grootte als het opgenomen bedrag (beetje overdrijven mag) kon ik met een gerust hart mijn ‘moving in’ aanvangen. Mijn consultant Akie stond reeds klaar om me naar m’n appartement te brengen. Daar aangekomen werd ik verwelkomd met mijn naam reeds boven de deurbel geplakt in zowel Romaans en Kana (Japans schrift) en het netjes ingericht met het gehuurde meubilair. “Zo, dit is nu een jaar mijn woning!” dacht ik bij mezelf.
Akie ging druk aan de slag met mij alles uit leggen en aan te wijzen: hoe sorteer je het afval (3 verschillende zakken) en waar laat je het vervolgens? Waar is m’n brievenbus, waar kan ik later mijn fiets stallen (mits netjes geregistreerd!). Hoe haal ik m’n auto uit de volautomatische parkeergarage? Wat moet ik doen en in huis hebben in het geval van een aardbeving? En dat alles met een slaaptekort dan wel jetlag onder de leden. Dat viel niet mee om allemaal op te slaan, maar dat loste zich op met de combinatie dat één en ander ook op papier staat en ik de dagen er op de rest gewoon opnieuw heb gevraagd als ik er tegenaan liep :-) Last but not least kreeg ik uitleg over hoe alle apparatuur in huis werkt, want vrijwel alles is elektrisch en daar mijn Japans uitermate beperkt is, is uitleg wel wat handig als – ik noem maar wat – de deurbel (beneden) gaat. De lieverd had vooraf op alles stickertjes met Engelse vertaling geplakt: op de afstandsbedieningen van de TV, lampen, airco... noem maar op, op de intercom, op het gasfornuis, op de afzuigkap, op de (af)wasmachine, op het bedieningspaneel in de badkamer... You get the point, right?
Nederlanders en Japanners zouden samen hele mooie dingen moeten kunnen maken. Daar waar Nederlanders iets zo efficiënt mogelijk zo goedkoop mogelijk willen doen, doen Japanners het graag nog efficiënter maar is de esthetiek wat belangrijker. Twee voorbeelden van dat laatste is dat het water waarmee de spoelbak van de wc wordt gevuld via een kraantje loopt zodat je er ook je handen mee kunt wassen. Dat een Nederlander dat niet bedacht heeft! Wat fascinerender is de badkamer. Je bad laat je niet vollopen door de kraan open te zetten, nee, je geeft op het display aan hoe vol je bad moet lopen en op welke temperatuur je het wilt hebben. Als dan wat later een vrolijk deuntje voorbij komt weet je dat het tijd is om in bad te gaan zitten. Spreekt voor zich dat als het water wat is afgekoeld je op een knopje drukt om het weer op te warmen. Dat je ook de intercom/deur met datzelfde paneel bediend is triviaal. Dezelfde ruimte doet ook nog dienst als drooghok. Je hangt er dus je was op en stelt in hoe lang je hoe hard wilt drogen en het zal geschieden. Kun je nagaan dat ik nog niet eens van alle knopjes weet wat ze doen.
Goed, nadat de televisiemonteur de HD tuner had geïnstalleerd ben ik met Akie boodschappen gaan doen. Doel daarvan was vooral een plek aan te geven waar ik de wekelijkse boodschappen kan doen, naast wat – iets duurdere – supermarktjes vlak bij het appartement. Daarnaast zijn er overigens ontelbaar veel Seven Elevens, Lawsons, Family Marts en vergelijkbare convenience stores.
De opvolgende dagen was ik nog vrij. Die dagen ben ik de buurt – in wat ruime zin – een beetje gaan verkennen, heb ik nog wat contact met het thuisfront onderhouden en heb ik m’n best gedaan om van de jetlag af te komen. Dat laatste ging niet al te best en omdat er zoveel mensen enthousiast waren over de serie Dexter heb ik in die dagen er meteen een heel seizoen doorheen gejaagd :-)
Na een aantal dagen was ik op zich wel gesetteld in m’n appartement. Het is alleen 'nogal vervelend' dat ik te horen heb gekregen dat mijn spullen pas half februari aan gaan komen. Dus heb ik feitelijk alleen de spullen die ik bij me had toen ik hier heen kwam. Da's niet anders dan bij een normale business trip – eigenlijk nog wat minder – en voelt het wat dat betreft alsof ik in een hele grote hotel kamer zit. Alleen moet ik nu voor m'n eigen ontbijt zorgen :-) Al die tijd dus nog slapen onder een dekbed zonder overtrek (OK, dat was hoe dan ook stom van mezelf), is m’n kussen zo’n U-vormig opblaaskussentje, weinig kleren, 2 handdoeken en 1 hele omvormer voor m’n stekkers :-( Om er zo maar een paar te noemen…
Enorm tot mijn genoegen is het helemaal geen probleem om aan aardappelen te komen en aangezien ‘aardappelen-groente-vlees’ mijn favoriete prakkie is ben ik daar heel blij mee. Dan hoef ik alleen met de lunch rijst te eten, waar ik wat minder fan van ben. De aardappelen en groente zijn wel duur, maar dat is hier veel. Rijst is bijvoorbeeld ook duur; een zak van 5 kilo kost – omgerekend – toch al gauw een kleine 20 Euro. Mijn salaris is er op aangepast dat het leven wat duurder is, dus daar hoef ik verder geen woorden aan vuil te maken. Wat ik tot op de dag van vandaag het meeste mis is een lekkere bruine boterham – de pure chocolade hagelslag heb ik zelf meegenomen. :-) Ik ben er al heel wat uren op uit geweest om dat te vinden en pas recentelijk weet ik een enkel plekje te vinden waar je wat bruinige sneetjes kunt vinden. Voor de rest kom je vooral van dat witte hap-slik-weg brood tegen. Naja, dat is dan zo…
Zo, dat waren pas de eerste twee dagen. Bende d’r nog? Mooi dan typ ik weer vrolijk verder :-)
De eerste dag dat ik me op het werk meldde – dat was een kleine week na vertrek uit Eindhovuh – kreeg ik nog niet de kans om m’n jas uit te trekken of er werd aan m’n jas getrokken (dat ging dus nog net, haha :-\ ) dat er een probleem met de Top Module was. Dat zegt velen niks, maar dat is het stuk van de machine waar ik voor moet zorgen. Uiteindelijk hadden we geen ‘machine tijd’ dus konden we niks ondernemen om het probleem op te lossen.
Over het algemeen wordt hier pas laat begonnen met werken. Dat zal wel onder het motto zijn: het wordt toch laat, laat ik dan in ieder geval maar beter uitslapen. Ofzo… Ik was de eerste dag ruim op tijd vertrokken was omdat ik nog niet wist hoe lang ik er over doe om naar het station te wandelen. Daar aangekomen was het toch wel verbazingwekkend om een gang/hal in te lopen en daar helemaal niemand tegen te komen. Dat was om 8:00u a.m. Dat is toch midden in de (Nederlandse) spits!
In het begin was het zowel op het werk als privé druk met dingen uitzoeken en regelen: welke auto wil ik, welke bank wil ik, ga ik eind volgende week mee de ski-trip die de ‘Relocation Company’ organiseert (het antwoord was ‘ja’). Die moet ik dan weer gaan cash gaan betalen waarvoor ik alles bij mekaar zo'n 5 a 6 km moet wandelen nadat ik pas om 20u in Nagoya ben aangekomen.
Of het allemaal nog niet genoeg is moest ik de eerste (werk)week op en neer naar Tokyo voor een introductiedag; ASML’s hoofdkwartier in Japan zit daar. Dat is zo’n 300 km van Nagoya, maar met de Shinkansen (zeg maar de TGV) ben je er in zo’n 95 minuten. Eigenlijk wou ik op vrijdag want dan kon ik er het weekend aan vast plakken en toeristje spelen, maar dat ging uiteindelijk niet (“Wil je woensdag, donderdag of vrijdag komen?” “Nou, dan doe maar vrijdag!” “O, vrijdag kan niet; donderdag ook goed? :-\ ) Jammer, jammer...
Het vermelden nog wel waard is dat tijdens de lunch in Tokyo de telefoon van een collega afging en ze heel nonchalant opmerkte dat het een aardbeving-alarm was. Mede omdat ze er zo rustig om was ben ik heb nog paar minuten blijven vragen of ze me voor de gek aan het houden was. Dat was niet zo, maar even later werd er omgeroepen dat er niks aan de hand was (tsunami’s enzo). De beving was zo ver weg en/of zwak dat ik er niks van gemerkt heb. Het is inmiddels een paar weken verder en ik heb nog altijd geen aardbeving ervaren…
Op de heen weg had ik er niet bij stil gestaan, maar bedacht me dat het wel leuk zou zijn om op de terugweg bij een raampje te zitten zodat ik Mount Fuji kon zien. Daarvoor moest ik wel twee treinen wachten, maar dan heb je ook wat. Dat dacht ik althans, want het was zo bewolkt dat het niet verder is gekomen dan: “Ik denk dat ik nu langs Mount Fuji rijd.” :-\
De dag erna was het vrijdag en zijn we na het werk in Nagoya met een man of negen Nederlandse collega’s ergens gaan eten. Hoewel dat eigenlijk iedere dag gebeurt – de meesten zitten in een hotel – was dit pas de eerste keer dat ik mee was gegaan. Het was een lang en gezellig etentje maar daar bleef het ook bij want ik mocht zaterdag morgen braaf om negen uur act de présence geven op kantoor.
Goed, dat waren tot nu toe 2 weken aan avontuur en ik zit er inmiddels 5,5. Er zal niemand die tot hier gekomen is aan twijfelen dat ik nog wel effe kan doortypen, maar dit is het voor deze keer. Ik hoop dat het in Nederland met iedereen goed gaat. Ik hoor graag van je of dat zo is. Mag ook in het kort ;-)
Houdoe hè!
Robert-san
-
09 Februari 2012 - 15:08
Erik,Carola,Sem,Luke:
Fijn om een keer wat anders te lezen en te zien dan die f*cking elfstedentocht! Daar zijn we hier mee om de oren geslagen omdat het een week de hele dag vroor. Gelukkig hebben we gisteren het verlossende woord gehad dat deze niet doorgaat zodat we wellicht ook weer wat ander nieuws te horen krijgen! Ben dan maar blij met je aardbevingswaarschuwingen (galgje)
Verder alles rustig hier. -
09 Februari 2012 - 16:38
Peer:
En mensen maar klagen dat ik altijd zulke lange lulverhalen schreef toen ik 2 jaar geleden bij de Aussies en Kiwis rondhing... ;-) Ik had wel meer foto's van haaien trouwens :-p
Het bevalt je goed blijkbaar en je hebt je draai al (enigszins) gevonden, dus werk ze en geniet ervan.
Je bent iig drukker bezig dan ik, want het is hier zo vaak klote weer dat we meer stil liggen dan werken... :'-(
Houdoe,
Peer. -
09 Februari 2012 - 17:27
Skwefje:
Hee Robert-san, goed bezig man, leuk om te lezen. FF Loes ophalen, dan ga ik daarna ff de foto's kijken.
Ff een notedopversie van de afgelopen week in NL: Best wel vorst en veul gezever over een Elfstedentocht die er toch niet gaat komen.
We hebben niet allemaal zoveel tekst nodig :P
-
09 Februari 2012 - 18:52
Sarah:
Hey Robert,
Ik vroeg me al af wanneer je eerste verhaal zou komen :-)
Zo te lezen ben je al wel een beetje aan het inburgeren daar. Goed om te weten!
Hier alles goed. Ik ben nu ook alweer 4 weken aan het werk na m'n zwangerschapsverlof. Is toch behoorlijk wennen na een half jaar thuis te zijn geweest. poehpoeh!!
Aan het weerberichtje te zien heb jij het overdag ietsje beter dan wij hier, maar ik denk dat wij ook wel weer die kant opgaan. Ik zou het iig niet erg vinden. Laat die lente maar komen.
Werk ze en geniet er ook van daaro!
Liefs, Sarah -
10 Februari 2012 - 05:36
Matthijs:
Hey Robert, leuk berichtje zeg.
Ja, dat met die koffers aankomen en zolang niets hebben, ken ik. :-)
De knopjes zijn wel cool in je appartementje. Voorzichtig met die knopjes in de badkamer, wie weet....
Merk ook dat je teleurgesteld bent, dat er nog geen natuurrampen waren....
Matthijs -
10 Februari 2012 - 06:52
Brigitte:
Hey, leuk verslag hoor. Maar ik zal je wel missen met carnaval ;-)))
Gr. Brigitte -
10 Februari 2012 - 10:23
Irene:
Ha die Robert,
Leuk om van je te horen! En nee, wij zijn nog nooit in Japan geweest. Maar we hebben nu wel een leuk vakantieadresje... En enorm veel inspiratie voor een eventuele herinrichting van onze badkamer! Wat een luxe missen wij hier toch :-). Geniet van je verblijf en je weet wa ze in Japan zeggen:
, Irene -
10 Februari 2012 - 11:48
Han Van De Griend:
Robert,
Ik kwam je berichtje tegen omdat er Nagoya bovenstond. Ik ben in Oktober in Nagoya geweest en hoop er in 2013 weer naar toe te gaan om mijn vrienden te bezoeken. Ik zag op je foto's dat je in Sakae zit, ik zat zelf bij mijn vrienden twee haltes verder (overstappen in Sakae) Ben je al in het grote winkelcentrum geweest onder het station in Nagoya ???? Veel plezier in Japan -
10 Februari 2012 - 15:20
Marij Leijten:
Hi Robert geweldig verslag zie het zo voor me je hebt je roeping gemist, je had schrijver moeten worden. Wens je een hele fijne tijd daar enne van harte gefeliciteerd met je verjaardag morgen. Je moeder houdt me ook wel op de hoogte en ik zet even mijn e-mailadres hier naast oke? groetjes en tot de volgende blog doei Marij. -
11 Februari 2012 - 06:50
Matthijs:
Hey Robert,
hier is het nog vrijdag 22:48 maar in Japan is het al zaterdag 3:48 's ochtends. Dus van harte gefeleciteerd met je 35ste!
Nu ben je ook een ouwe uhmm-ja.
groetuh! -
11 Februari 2012 - 10:58
Winfried:
He Robert,
Goed te lezen dat je veilig in Nagoya bent aangekomen. En een heel leuk stukje! Maar dat herinner ik me ook wel van je eerdere escapades o.a. in Canada. Wel jammer voor je dat je nog zo lang op je eigen spulletjes moet wachten. Maar ik neem even aan dat je vast wel iets hebt bijgekocht en het niet al die tijd met 2 handdoeken hebt moeten redden... Nou ja, als dry ook droog betekent en wash betekent wassen, dan is ook dat wel goed gekomen.
Hier alles nog net wit van de sneeuw. Morgen verwachten ze dat de temperatuur weer boven nul gaat komen, en voor jou een geluk, de Elfstedentocht hoef je niet te gaan missen ;-).
Ik heb ondertussen bijna drie weken geleden een kijk-operatie aan mijn knie gehad en begin daar nu goed van te herstellen. Moest eigenlijk al 1,5 jaar gebeuren maar ik had steeds geen tijd.
Afgelopen week met Edwin vdB. en Hugo P. contact gehad en wie weet gaan we deze zomer een klein honk/softbal toernooitje houden tussen teams van ASML en Philips... Wel jammer dat je de ASML kleuren dan niet zou kunnen verdedigen.
Ik ben nu al benieuwd naar het volgende hoofdstuk van je verhaal.
Groetjes en heel veel plezier in Japan. -
11 Februari 2012 - 10:59
Winfried:
Wel stom van mij zeg... Vergeet ik je helemaal te feliciteren!!! Bij deze dan alsnog en volgens mij nog op tijd, want zoveel uur lopen ze nu ook weer niet voor in Japan volgens mij. -
16 Februari 2012 - 11:19
Kleine Peer:
He Robert.
Goed je verhaal te lezen. Gelukkig waren de twee weken niet zo lang als de eerste twee dagen :-)
Je hoeft je in elk geval niet te vervelen thuis ook al heb je maar een stekker die je kunt gebruiken. Gewoon alle knopjes in huis een keer uitproberen.
Veel succes met je verblijf en werk en hou ons op de hoogte.
groetjes Peerke -
29 Februari 2012 - 20:33
Petra Van Berkel:
Ik kom er net achter dat jij in Japan zit.Ik wens jou veel plezier en succes daar.
Groetjes Petra van Berkel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
