Bergen, bergen en nog meer bergen

Het zit er bijna op. Wat is het hard gegaan. Zo hard dat ik het met typen niet bij heb kunnen houden. Nog ruim een week en dan ben ik op tijd terug in Nederland om daar kerst te vieren. Hier doen ze daar niet aan anders dan alles versieren en irritante kerstliedjes draaien. Vanmiddag pik ik onze Peer op die op een soort van bliksem bezoek komt. We hebben een paar dagen om er op uit te gaan en de laatste paar dagen wordt het schipperen tussen wat gaan doen en met m’n verhuizing bezig zijn. Gauw nog een update-je posten; kijken hoe ver ik kom.

Ik was gebleven bij m’n home leave in juli. Een paar dagen in Nederland voor wat formaliteiten en daarnaast fijn om familie en wat vrienden te zien. Aangezien er veel over Japan te vertellen valt, zal ik er verder niet over uitweiden.

Waar ik erg naar uitkeek was een 6-daagse trektocht door de bergen van Hokkaido die ik eind augustus zou gaan maken. Het is voor mij een tijd geleden zo’n tocht te hebben gedaan en degene met wie ik het zou gaan doen had nog nooit zoiets gedaan. Ter voorbereiding hadden we gepland om een weekend naar Ontake-san (3067 m) te gaan. Dat is de op één na hoogste vulkaan van Japan (de hoogste is?). Dat stond op het programma het eerste weekend weer terug in Japan. Echt treffen deden we niet want het weer was niet al te best. Pluspunt was dat we het hele weekend hebben kunnen testen wat de status van onze regenspullen was :-/ We hadden tent en al bij dus we zouden het helemaal zelfvoorzienend gaan doen. Om er te komen moesten we een paar uurtjes rijden en een uur of wat in de bus. De hoop dat het zou stoppen met regenen was gauw over en in de stromende regen zijn we aan de klim begonnen. Het viel zwaar tegen en erg hard omhoog gingen we niet. Stoppen om foto’s te maken hoefden we niet want heel veel meer dan ‘wolk’ was er niet te zien. Erg jammer, want de plaatjes die op internet gezien had waren erg mooi. Inmiddels was ik er ook achter dat m’n jas niet erg waterdicht meer was en veel zin om een plek voor de tent te zoeken had ik niet meer. Dat was ook niet nodig want zoals ze hier wel vaker doen is er een goeie kans dat je een klein dorp bovenop een berg aantreft. Aangezien Ontake-san – net als 78 anderen – één van de meest heilige bergen is van Japan was dat hier ook zo. Zodoende besloten om in een hut te gaan slapen. Was stiekem wel fijn. Evengoed hadden we in de hut de mogelijkheid om de ‘cooking gear’ te testen en te genieten van de outdoor maaltijden die ik uit Nederland had meegesleept.

De volgende dag was het weer niet veel beter. Naja, het heeft niet de hele tijd geregend! Ik denk dat ik een foto heb van een heel klein stukje blauw in de lucht. Dat is best knap, want dat kan niet lang geduurd hebben. Eenmaal buiten de hut was ik verrast door de enorme hoeveelheid mensen die er op de top rondliepen. Alsof er een bus naar boven rijdt. Overigens waren dat vooral – wat zal ik zeggen – gepensioneerden. Die moeten allemaal om 5 uur ’s morgens begonnen zijn. Goed, wij waren toe aan naar beneden lopen. Alleen maar naar beneden lopen. Het trok zo zwaar op mijn knieën dat ik op een gegeven moment geen fatsoenlijke stap meer kon zetten. Gelukkig kon Remko bijna niet verder vanwege een zere rug dus we gingen ongeveer even hard :-\ Het ging zo langzaam dat het spannend werd of we de laatste bus terug naar de auto nog konden halen. Remko ging toch wat harder dus ik had hem de sleutels van de auto gegeven in de hoop dat als hij door zou lopen in ieder geval hij die bus nog kon halen. Remko moest vragen of de bus effe wilde wachten, maar gelukkig had ook ik hem gehaald. Het was duidelijk dat we allebei wat te doen hadden voor we aan onze tocht in Hokkaido konden beginnen! Het weer was er ondertussen niet beter van geworden, maar de rit terug is door een mooie vallei en toch voldaan gingen we terug naar Nagoya.

De hele week heb ik ontzettend veel spierpijn gehad in m’n knieën. Mijn god! Door de nodige feestjes en izakaya was er goed met de pijn te leven. :-) Eenmaal bijgekomen van de spierpijn ben ik fanatiek gaan hardlopen. Het was me duidelijk dat ik met fietsen niet de spieren train die ik nodig heb om zwaar bepakt in de bergen te kunnen lopen.

Naast hanami (bloesem kijken) zijn er de nodige andere jaarlijkse evenementen. Zo’n beetje de hele zomer is er in ieder geval in het weekend wel ergens een vuurwerk festival, hanabi taikai, oftewel vuurwerk kijken. Eén van de populairste in de buurt is in Okazaki, een half uur met de trein van Nagoya. Ik denk dat er een aantal tienduizenden mensen op af waren gekomen en feitelijk was de hele binnenstad volgepropt met mensen. Veel mensen kwamen zelfs in kimono. Wij hadden een mooi plekje gevonden aan de rivier, net als duizenden andere mensen. Het festival hier is zo populair omdat er zo’n 20.000 ‘knallen’ zijn. Oftewel duurde het geheel alles bij elkaar zo’n 2,5 uur. Sommige periodes waren wat saai, maar andere waren prachtig met hele originele figuurtjes. Smileys, hartjes, noem maar op.

Niet alle weekenden heb ik volledig volgeboekt maar ik probeer in ieder geval ieder weekend wat te ondernemen. De motivatie is niet vanzelfsprekend want zeker sinds ik terug was van m’n home leave was het hier ont-zet-tend heet! Soms loopt de temperatuur op tot bijna 40 graden. Tel daar bij op een hoge luchtvochtigheid en je wilt niets liever dan binnen zijn. Daar valt de auto ook onder, dus dat is dan de motivatie. Soms ga ik met iemand ergens gericht naar toe en een andere keer stap ik in de auto en zie ik wel waar ik uitkom. Het is zondermeer een prachtig land waarvan 70% berg(achtig) is en het is makkelijk om ergens heen te rijden en via wat kleine bergweggetjes op allerlei mooie, interessante en onverwachte plekken uit te komen.

Toen was het eind augustus. Tijd voor onze trip naar Hokkaido: zes dagen de bergen in! Daisetsuzan, here we come! Ik was er van overtuigd dat mijn fysiek er een stuk op vooruit was gegaan, mijn jas was weer waterdicht, de rest van de uitrusting compleet en we hadden een uitmuntende voorbereiding. De eerste tegenvaller was voor Remko. Hij was al laat bij mij en hij kwam er achter dat hij zijn paspoort niet bij had. Het was niet zeker dat we die nodig hebben, maar daar wil je niet op het vliegveld achter komen. Met mijn auto is hij terug naar huis gereden (~1 uur) om die op te halen. Dat ging ten koste van vrijwel al z’n slaap want voor 5 uur moesten we al opstaan. Uiteraard bleek dat we een paspoort niet nodig hadden… De vlucht naar Sapporo was prima; een goed uur vliegen. Net na vertrek hadden we een prachtig uitzicht op Mount Fuji, maar ik had geen camera bij de hand om er een foto van te maken (lees: ik mocht niet opstaan om die te pakken). In Sapporo moesten we nog brandstof voor de brander kopen want dat mag je niet meenemen in het vliegtuig. We wisten waar we dat konden kopen, op meerdere plekken, en we hadden tijd zat tot de laatste bus naar Asahikawa. Eerst maar lunchen. Na de lunch bleek dat we Murphy wel hadden meegenomen, want bij één van die plekken hadden ze geen brandstof en de andere was dicht. Via de plaatselijke VVV wisten we een ander adres te achterhalen maar dat had als gevolg dat we de laatste bus mistten… Dat was balen. In plaats van de volgende ochtend meteen en op tijd aan de wandel te kunnen gaan strandden we nu in Sapporo.

De volgende dag hadden we de eerste bus en tegen de middag kwamen we aan bij de voet van Asahidake. Het weer was ook hier niet al te best maar het leek er op dat het wat zou opklaren. We hebben daarom niet meteen de gondola gepakt die ons alvast naar ~1600 m brengt. Het stuk erna naar zo’n 2300 m moeten we vervolgens te voet doen. Het duurde even, maar het weer werd inderdaad steeds beter en tegen de tijd dat we boven op de top waren was het flink opgeklaard. Wow! Ik had al wat mooie plekken in Japan gezien, maar dit was de eerste keer dat je alle kanten op in de verte kon kijken zonder daar uitgebreide beschaving waar te nemen. Alleen maar bergen, vlaktes en valleien met prachtige vergezichten. Dit was precies wat we wilden! De tijd was aardig opgeschoten dus het was zaak de laatste meters af te leggen om net voorbij de top onze tent op te zetten voor het donker was. Vervolgens een warm hapje eten klaarmaken. Dat is voor mij het ultieme kampeergevoel.

De volgende ochtend werd me duidelijk dat gevaren met prioriteiten komen. Ik weet dat als er beren in de omgeving voorkomen, je dan het eten beter buiten je tent kunt bewaren. So we did. ’s Morgens werd ik wakker van geritsel en had ik het gevoel dat er ‘iets’ bij de tent was. Een beetje nerveus keek ik onder de tent door en zag dat er een vos druk bezig was onze voorraad aan te vreten. Shit! Ik had hem weggejaagd voordat ik bedacht dat ik hem ook op de foto had moeten zetten. Na een inventarisatie was duidelijk dat ie aardig wat eten buit had gemaakt maar dat we genoeg over hadden om zonder echte problemen verder te gaan. Addendum op de prioriteiten: als er ook vossen zijn, houdt dan uw voedsel ìn de tent. Overigens, de vossen hier kunnen echinococcus dragen, een parasiet die je na 20 of 30 jaar onopgemerkt te blijven alsnog kunnen vellen. Ondanks dat hier overal vers smeltwater te vinden is, kun je het water niet drinken zonder filteren.

Na het ochtendritueel van opstaan, pakken en ontbijten waren we om 6 uur al op pad. Het weer was uitstekend, het was zelfs wat aan de warme kant. De tocht van vandaag ging voornamelijk langs een oude krater en was er hebben we een topje gedaan die op de route lag. Ondanks de toch wel vele verticale meters was het een fantastische dag met wederom prachtige uitzichten. Tegen de tijd dat we bij de kampeerplek voor die dag waren aangekomen was jammer genoeg het weer een stuk slechter geworden. We konden wel droog de tent opzetten en eten. Maar wel vroeg onder de wol. Dons eigenlijk…

In de ochtend was er nieuws dat allereerst voor Remko zelf, maar ook voor onze tocht erg vervelend was. Hij gaf aan dat ie zoveel last van z’n rug had dat het hem beter leek er mee te stoppen. Een dappere en verstandige mededeling. Van het punt waar we waren konden we met een paar uur wandelen het park uit naar een punt waar bussen komen. De komende twee of drie dagen zou dat niet meer kunnen. Getroost door het feit dat het weer wederom tegen zat – en er toch niet veel van de omgeving valt te genieten – zijn we onze tocht het park uit begonnen. We kwamen uit bij een parkeerplaats waar pas vele uren later de bus zou komen. Een vriendelijke Japanner gaf ons een lift naar een heel klein plaatsje een half uur verderop waar ze een youth hostel en verschillende onsen hebben. Na inchecken in dat youth hostel en lekker opgefrist te hebben in één van die onsen moesten we gaan bedenken wat we de rest van de week zouden gaan doen. Doel van onze trip was de tocht en een ‘plan B’ hadden we niet. Ook op Hokkaido is er een hoop te doen en zien en we waren er snel uit om een auto te gaan huren en naar het noordoosten, naar Shiretoko National Park te rijden. Dat is een dagje rijden door Hokkaido en in en om het park is schijnbaar een hoop te zien. Dat zou zeker zo blijken te zijn.

Het was een mooie omgeving met bergen, meertjes en bossen. Genoeg om een paar dagen toch wat in de natuur te kunnen doen. De eerste dag hebben we rustig aan gedaan, wat rond gereden over de pas en een wandeling naar een meer gemaakt. Vanaf een uitkijkpunt op de pas kun je een paar eilanden zien liggen waarvan betwist wordt of dat die van Rusland of van Japan zijn. Dat heeft Japan wel vaker. :-) Erna zijn we naar Goko (‘5 lakes’) gegaan. Een mooi landschap met – jawel – 5 meren. Op veel dagen worden er daar beren gespot en dan wordt het park gesloten. We hadden geluk, in de ochtend was het nog dicht. We hadden pech, doordat we laat waren konden we nog maar langs 2 meren. Niettemin genoeg voor een stapel mooie foto’s.

Door de bergen wandelen met rugzak was voor Remko zijn rug niet zo’n succes, maar het zonder rugzak te doen was geen probleem. Ook in dit stuk van Japan zijn bergen en vandaag was het de beurt aan de hoogste berg in dit gebied, Rausu-san. Vroeg vertrokken en met goed weer was het goed toeven. We konden vlot naar boven tot we op een gegeven moment een aantal schreeuwende en herrie makende Japanners tegenkwamen. Erg hard vooruit gingen ze niet. Duidelijk iets aan de hand. Het bleef me een tijdje onduidelijk wat er aan de hand was. ‘Kuma, kuma’, zeiden ze en het duurde even voor het tot me doordrong dat dat ‘beer’ betekent. In plaats van schrik te hebben vond ik het eigenlijk wel gaaf. Het duurde even voordat ik hem gespot had. Wow! ‘Beer’ was misschien een beetje veel van het goede, want het bleek een baby beertje te zijn. Niettemin was ie van plan exact dezelfde route te volgen als dat het pad deed alleen niet in zo’n hoog tempo. Erg onder de indruk was het beertje niet van ons – inmiddels een groep van zo’n 10 man. We besloten uiteindelijk om al herrie makend het beertje te passeren en het leek hem/haar totaal niet te interesseren. Uiteraard niet zonder er 40 foto’s van te maken zodat er zeker een goede bij zit. Het was zaak om op onze hoede te blijven, want waar een baby beertje is, is vaak een mama beer. Dat bleek uiteindelijk niet zo te zijn. We konden onze weg vervolgen naar de top waarvan het laatste stukje echt wel wat klauteren was. Het blijft fascinerend om te constateren dat er oudjes op die top staan waarvan je zou denken dat ze zonder rollator nog geen brood op de hoek kunnen gaan halen. Zo mooi als het eerder in de week in Daisetsuzan was, was het niet, maar het uitzicht op de top was wederom een moment om van te genieten. Geheel voldaan door zowel de tocht, het uitzicht en het beertje waren we niet al te laat in de middag weer beneden. Een welverdiende sushi en een potje bier maakte de dag compleet.

De dag erop was het tijd om terug richting Sapporo te rijden om daar van een en ander moois of indrukwekkends te genieten. Vroeg opgestaan zodat we ook onderweg tijd zouden hebben voor wat sightseeing. De eerste uur was daar niet echt sprake van want het was weer eens slecht weer. We konden zo goed kilometers maken. Onderweg werd het weer steeds beter en konden we onder andere een ommetje maken naar een mooi in de bergen gelegen meer voor wat rust en wat mooie foto’s. Ruim voor het donker kwamen we aan bij Lake Shikotsu, zo’n 40 km ten zuiden van Sapporo. Veel meer dan de youth hostel waar we geslapen hebben en het restaurantje waar we gegeten hebben was er niet. We hadden ruim de tijd om over het meer uit te kijken en de zon te zien ondergaan achter de bergen.

Van Lake Shikotsu zijn we met wat tussenstops bij verschillende attracties naar Lake Toya gereden. Hoef ik niet al te veel woorden aan te besteden, maar één ervan was ‘moss cave’. Dekt geheel de lading. Best mooi, ware het niet dat je maar op één punt komen en je er niet echt veel van kunt zien. Maar goed, het lag op de route. Vanuit het youth hostel in Lake Toya hebben we nog een paar indrukwekkende plekken gezien. Een aantal jaren geleden is daar vlak bij min of meer zonder enige aankondiging de aarde gaan borrelen en zijn er verschillende vulkaanuitbarstingen en landverschuivingen geweest. Met de nodige destructieve gevolgen. Om men er bewust van te maken wat de gevolgen kunnen zijn hebben ze een heel stuk van het gebied exact zo gelaten na de ramp. Een hele weg was niet meer. De top van een telefoonpaal stak nog slechts voor een meter of zo boven de aarde uit. Van een bulldozer die op dat moment aan het werk was, was alleen nog een stukje van de arm zichtbaar; de rest was bedolven. Verschillende gebouwen die min of meer waren opgeslokt door de aarde en niet te vergeten een kleuterschool die vrij letterlijk aan gort was gebombardeerd door de rondvliegende stenen die door al het geweld werden gelanceerd. Was een wel een ‘wtf’ momentje.

Wat minder desastreus was een berg vlakbij die de afgelopen jaar spontaan uit de grond was verrezen (Showa Shinzan). Niet een hele grote berg, maar ja, eerst was ie er niet. Naast deze berg was weer eens een ropeway/gondola – ja daar hebben ze er hier nogal wat van. Met deze Usuzan Ropeway konden we de nog actieve vulkaan Mount Usu op. Die is de afgelopen 100 jaar 4 keer uitgebarsten waarvan de laatste keer in 2000. Er zijn een paar observatie platformen en daar voorbij kun je een wandeling van een uur heen (en een uur terug) over de kraterrand maken. Dat leek niet aan velen besteed. Ondanks dat het op de observatie platformen druk was, eenmaal aan de wandel zijn we helemaal niemand meer tegengekomen. Als je nagaat dat je onder andere 400 traptreden op en af moet (misschien waren het er een paar minder) kan ik me daar iets bij voorstellen. :-\ Toch was het de moeite waard om in de krater te kunnen kijken waar de nodige rook vanaf kwam. Na een dik verdiende ijsco onderaan de ropeway en een hapje eten in Toya konden we na een lange dag terug naar het youth hostel.

De volgende dag was het tijd om de auto in te leveren in Sapporo en nog wat van de stad te zien. Niet meer dezelfde dag want eenmaal op een comfortabel hotelbed was ik gauw vertrokken. Beetje bijslapen was blijkbaar nodig. In de avond zijn we na een izakaya bezoek alleen nog de TV toren in geweest voor een night view van Sapporo.

Het was nog best een uitdaging om een programma in Sapporo samen te stellen. Sapporo heeft namelijk helemaal niks waarvan je zegt, nou daar moet je heen. Met een combinatie van wat parken en een bezoek aan het Sapporo Beer Museum hebben we een goede dag gehad. Een dag die eindigde met de vlucht terug naar Nagoya. Het spreekt voor zich dat ik als een roosje geslapen heb eenmaal terug in m’n appartementje.

Ow, wat heb ik nog een hoop te vertellen. Ik ben nog niet eens halverwege alle bergen. Maar ja, onze Peer heb ik inmiddels opgehaald van het station en het is tijd om een hapje te eten. Alhoewel, hij heeft net ontdekt dat er Angry Birds Star Wars is dus die zou z’n eigen nog wel effe kunnen vermaken.

Helaas, ook dit keer is het er niet van gekomen om er foto’s bij te doen. Ik ga mijn best doen om mijn hele reis hier op te zetten mèt foto’s, ook al ben ik over goed een week terug in Nederland. Een hoop van jullie zie ik denk ik binnenkort weer.

Matane!
Robert