Visite en naar huis. Huis?

M’n home leave is lang en breed achter de rug, ik ben alweer een paar weken terug van een week vakantie (naar Hokkaido) en heb inmiddels tickets op zak voor de volgende twee vakanties, een week naar Kyushu (o.a. Nagasaki) en een week naar Okinawa (tropische eilandjes). In het algemeen is het nog drukker geworden. De tijd vliegt en er is nog zoveel dat ik wil doen en zien. Ondertussen was ik met deze blog pas in mei gebleven tijdens de visite van Moeders en Erik. Laat ik vanaf daar maar gauw verder gaan.

Na de drukke dagen in Nara, en Kyoto waren was ik samen met ma en Erik aangekomen bij mij thuis in Nagoya. Uitslapen was even het belangrijkste en dat hebben we gedaan. Na een rustig ontbijt en zonder veel haast gingen we er op uit om de hoogtepunten van Nagoya te bekijken. Op zo´n dag kun je makkelijk uitslapen want daar heb je niet zo heel veel tijd voor nodig :-) Een goed begin is het station aangezien dat het grootste station ter wereld is (wat betreft vloeroppervlakte). Het heeft twee torens die – gezien een voor de rest beperkte skyline – een goed overzicht over de stad heeft. In één van die torens zit het hotel waar ik eerder wat weken heb doorgebracht. Na de kiekjes vanaf de observatie verdieping zijn we naar een Engelse pub gelopen die een paar staten verderop ligt. Dat is een Westerse bar waar ik af en toe heen ga omdat de kans groot is dat je Engelssprekende mensen (nationaal en internationaal) tegenkomt. Na een dikke pint zijn we naar huis gewandeld en hebben we boodschappen gedaan bij de supermarkt waar ik gebruikelijk mijn grote boodschappen doe. Zo konden ma en Erik zelf ervaren wat voor verschrikkelijke 8-bit Commodore 64 muziek ze daar draaien die er eerder voor zorgt dat je zo snel mogelijk naar de kassa gaat en het je niet uitmaakt dat je de helft vergeten bent, dan dat je er relaxt een rondje maakt en een en ander aan overbodige boodschappen inlaadt. En dat als je al voorbij de wortelen, jam, aardappelen, sap, … gelopen bent je even verderop andere wortelen, jam, aardappelen, sap, … tegenkomt. Erg handig voor vergelijkend waren onderzoek. :-\ Niet te vergeten de te kleine winkelwagentjes waar je continu tegenaan trapt en gegarandeerd met zere schenen thuis komt. Evengoed de nodige boodschappen gedaan en heeft moeders thuis een lekker Nederlands potje gekookt.

De dag er op was het toch weer op tijd op. Drie dagen voor Tokyo, inclusief er heen en terug rijden wat al gauw een uur of 5/6 in beslag neemt. Er zijn twee (reële) manieren om naar Tokyo te rijden. Eén is ‘bovenlangs’ via Nagano waarbij je door de bergen rijdt en ‘onderlangs’ waarbij je langs de (zuid) kust rijdt. Op de heenweg reden we zeker overdag en hebben we de ‘bovenlangs’ route genomen. Als rijder is het leuk rijden. Ondanks dat het de grote snelwegen zijn, kun je niet veel harder dan gemiddeld 100/110 km/u omdat de wegen continu slingeren en omhoog en omlaag gaan. Overigens mag je er maar 80 km/u rijden. :-) Daarnaast was het een hele mooie rit. Ma en Erik zullen dat ongetwijfeld beamen. Uiteindelijk kwamen we precies voor het donker aan bij het hotel in Tokyo. Geen bijzonder hotel, maar prima om een paar nachten te verblijven en gunstig gelegens als uitvalsbasis voor wat we zoal wilden gaan doen en bezichtigen. Om de hoek bij het hotel hebben we wat gegeten. Dat was bij een eettentje met een concept dat je hier best vaak ziet. Je hebt een automaat met fotootjes en de prijzen van alle gerechten (inclusief de dranken) erop, je kiest je gerecht, betaald en je krijgt je bonnetje(s). Die geef je af bij de balie, even wachten en smullen maar. Het zit een beetje tussen een restaurant een fastfood toko in. De Asahi Super Dry (het lekkerste bier in Japan) was erg goedkoop dus in plaats van het afstrompelen van de omgeving voor een barretje zijn we daar wat langer blijven zitten. :-)

Na het ontbijt de volgende dag gingen we op pad. Natuurlijk vallen er legio dingen te doen in een stad als Tokyo – top 20 grootste steden ter wereld. Om verschillende reden koos ik er voor om een veredelde versie te doen van het rondje dat ik in februari met de collega’s had gemaakt. Dit keer moest ik zelf uitzoeken hoe overal te komen dus ben alles bij mekaar effe zoet geweest met puzzelen. Al met al hebben we alles dat ik gepland heb gezien: o.a. Government Building (voor het uitzicht over de stad, dit keer wel Mount Fuji kunnen zien, al was het beetje vaag), Shibuya (beroemde drukke oversteek), Meiji shrine en Rainbow bridge/Tokyo Bay waar we in een Indisch restaurant gegeten hebben om de zonsondergang te zien en daarna terug naar het hotel. Het is aan ma en Erik of ik een goede gids was, maar ik heb het idee dat ze het allebei een indrukwekkende dag vonden.

De alweer laatste dag in Tokyo hadden we tot laat in de middag om te sightseeën (wow, volgens de spellingscheck is dat echt een Nederlands woord!). Slechts één (of twee?) metrohaltes verderop is een gebied waar een hoop te doen is. Onder andere is daar het uitzicht op de Tokyo Sky Tree erg goed. We zijn er heen gewandeld ook al was de 634 m hoge toren en op één na hoogste constructie ter wereld nog altijd niet open (zie: ‘Een ritme vinden’). Dat zou nog (maar) twee weken duren. Evengoed een indrukweekend bouwwerk als je er naast staat. Van een afstandje was dat overigens ook al zo. :-P Terug bij het metrostation hebben we een rondje gemaakt door Asakusa. Nadat je door een poort bent gelopen kom je na een 200 m lange winkelstraat – uitermate geschikt voor het scoren van souvenirtjes – uit bij een tempel en andere heilige gebouwen. De tempel is één van de oudste en beroemdste van Tokyo. Waar winkels zijn, zijn restaurantjes en na op het gemak geluncht te hebben, hebben we de auto opgehaald om terug naar Nagoya te rijden. Het had niet beter uit kunnen komen, want we zaten net (niet) in de auto toen het flink begon te regen. De hoop om Mount Fuji onderweg naar huis te zien werd ermee niet groter. Het weer werd na een tijdje wat beter en om een of andere reden dirigeerde m’n navigatie me van de tolweg af. Tot nu toe heeft die me nooit in de steek gelaten en dus volg ik het klakkeloos. Sloeg verder nergens op maar ineens zag moeders een hele grote berg aan haar rechterkant. Dat kon alleen maar Fuji zijn! We zijn snel gestopt bij de eerste de beste parkeergelegenheid om fotootjes te schieten. Er was een ongelofelijke bak met tegenlicht dus de foto’s zagen er niet uit, maar ja, na alle keren dat ik langs Fuji was gekomen was dit de eerste keer dat ik haar ‘goed’ kon zien. Toch wel tevreden reden we verder en we zaten snel weer op de tolweg. Het zal niet zo veel later zijn geweest dat moeders dolenthousiast riep: “Moet je daar eens kijken!” We reden inmiddels langs een andere zijde van Fuji en daar lag ze een beetje prachtig te wezen! Ze is nogal groot en ligt vrijstaand (staat vrij liggend? staat vrijstaand? ligt vrij liggend?) en zo hadden we tijd om te kijken of we ergens konden parkeren. Dat kon gelukkig op een parkeerplaats aan de tolweg die er waarschijnlijk voor was gemaakt om van Fuji te kunnen genieten. We hebben daar heel wat kiekjes geschoten!

Je zult het niet geloven, maar we waren nog niet klaar met alle hoogtepunten van Nagoya! De laatste dag van Erik in Nagoya zijn we eerst naar Osu Kannon gegaan. Dat is een populaire tempel in Nagoya en als je literatuur over Japan leest is dit zo’n beetje het enige dat over Nagoya wordt gemeld. De enige grote stad waar nog minder woorden aan besteed worden is Osaka :-) Naast de tempel is een grote winkelgalerij waar ma en Erik nog meer souvenirtjes konden kopen. Met de metro zijn we daarna naar Sakae gegaan. Naast bezienswaardigheden als de Nagoya TV toren is dat het hart van het winkel- en uitgaansgebied. Je hebt er zelfs een gebouw met een ‘reuzen’rad er aan vast! Ook hier heb je een Engelse pub waar we nadat we een pint hadden gepakt naar een Izakaya dicht bij mijn appartement zijn gegaan. Voor Erik was het zijn laatste avondmaal in Japan en hebben wat extra bier en Sake gedronken om de pijn wat te verzachten. :-P

Erik had me er van overtuigd dat ie zelf de weg naar het station kon vinden en zodoende had ik besloten om niet zo vroeg als hem op te staan. Ik was benieuwd hoe het hem zou vergaan om in zijn eentje op het vliegveld van Osaka te geraken. Na zijn opmerking: ‘in Dan Haag kan ik de mensen toch ook niet verstaan en dan kom ik er ook’ was ik er van overtuigd dat dat goed zou komen. Dat werd bevestigd in een sms ruimschoots voor het vertrek van zijn vliegtuig dat hij goed was aangekomen.

Moeders zou nog een week blijven en we zouden nog een en ander gaan doen, maar ik ben tussendoor 2 dagen gaan werken. Kon ma overdag mooi boodschappen doen (er zit ook een supermarktje bij mij om de hoek) en had ik een lekker Nederlands maaltje klaarstaan als ik van werk terugkwam. Jammer hoor, dat ze weer weg is. :-)

Eén van de dagen zijn we naar de dierentuin in Nagoya gegaan. Geinig dat die ‘midden’ in de stad ligt. Het was een leuk dagje uit, alleen vond ik dat de dieren over het algemeen in kleine hokken zaten. In de dierentuin hadden ze koalabeertjes en die had ik nooit eerder gezien. Het hok waar ze inzaten was ongeveer even groot als het hok waar de neushoorns in zaten. Maar goed ook, want koalaberen zijn notoir voor de grote afstanden die ze op een dag afleggen… :-\

Een andere dag hebben we een bezoek gebracht aan Nagoya Castle. Ik was zelf nog niet in een Japans kasteel geweest en na ruim 4 maanden was het tijd om er een kijkje te gaan nemen. Het ligt in een groot park en het was de moeite waard. Ik heb het zelf alleen van horen zeggen, maar je zou het kasteel kunnen kennen als het kasteel dat in (oude) Godzilla films sneuvelt.

De laatste activiteit die ik samen met moeders heb kunnen doen is het lopen van het plaatsje Magome (Gifu) naar Tsumago (Nagano). Deze pittoreske wandelroute ligt in de mooie Kiso vallei en is onderdeel van dè route die in de Edo periode (~1600 – ~1870) de steden Kyoto en Tokyo met elkaar verbond. Sommige stukken zijn authentiek. De dorpjes zelf stralen het gevoel ‘van toen’ uit. Daarbij is Magome stiekem nieuw in de zin dat het nieuwe gebouwen zijn die lijken op hoe het er toen uitzag terwijl Tsumago veel authentieker is. We zijn een uur of 3 met de wandeling door de vallei bezig geweest. In Tsumago hebben we wat gegeten en gedronken en hebben de bus terug richting Magome genomen. Alhoewel de dorpjes (over de weg) maar een kilometer of twaalf uit elkaar liggen doet de bus er een half uur over (…dat zegt iets over hoe de bus kronkelend omhoog rijdt).

Aan al het goede komt het einde, dus ook het verblijf van moeders bij haar favoriete zoon. Het was voor ons allebei een beetje treurige dag. De terugvlucht was op maandagochtend en omdat ik haar dan niet weg kan brengen had moeders voor zondag op maandag een hotel geboekt in Osaka. Vanuit hier kon ze met een pendelbus makkelijk op het vliegveld komen. Op het gemak zijn we naar het hotel gereden, hebben haar ingecheckt en zijn de in de buurt gaan kijken of we wat konden eten. Na een dikke knuffel, een dikke zoen en vooruit-nòg-één-sigaretje dan ben ik huiswaarts gegaan. Ik wilde een alternatieve – tol vermijdende – route terugrijden waarmee ik zo’n drie uur bezig zou zijn. Nog effe gebeld of ik goed was thuisgekomen en of ma zich vermaakt had en dat was – voorlopig – het einde van de familie Van Poppel op bezoek in Japan. Voor mij begon daarmee mijn normale leventje weer: werken, sporten, izakaya en taalles.

Over ‘taal’ gesproken, het is niet zo dat Japanners de ‘r’ uitspreken als een ‘l’. In het Japans is er geen ‘r’ of ‘l’, maar hebben ze een klank die er min of meer tussenin zit: een soort rollende ‘r’. Het is meer dat de twee letters door elkaar worden gehaald. Op het werk waren we een keer een probleem op machine aan het evalueren waarbij ik me bleef afvragen wat met een ‘collective action’ werd bedoeld. Ik ben niet bekend met alle procedures dus ik geloofde het verder wel. Een collega vroeg zich blijkbaar hetzelfde af en het bleek om een ´corrective action´ te gaan. Tja… Een ander voorbeeld is de verwijzing naar een alternatieve kroeg omdat we ergens niet terecht konden die werd aanbevolen omdat ze ‘flozen beer’ hadden. Hihi!

Goed, weken gaan voorbij en zo ook weekenden en dan moet er wat gedaan worden. Zo kwam ik met Remko op een zaterdag uit bij Akame 48 taki, oftewel 48 watervallen in Akame, 80 km ten zuidwesten van Yokkaichi. Dat zijn er een hoop, hè! Ik moet zeggen, het was een leuke wandeling langs een rivier in de bossen, het was lekker weer en er waren een paar mooie grote watervallen. Het is ons nog steeds een raadsel hoe ze aan 48 komen! Ik vermoed dat ze een redelijk losse definitie van ‘waterval’ hebben gehanteerd… Zowel Remko als ik vinden het leuk om foto’s te maken dus we konden onze lol op om – zonder statief – de watervallen zo goed mogelijk tot hun recht te laten komen. Een wandeling van een uurtje of drie heeft ons zo ongeveer 6 uur gekost.

Het is zelfs hier mogelijk om vrijwel alle voetbalwedstrijden live te kijken en als het tijdsverschil het toelaat leuk om af en toe een wedstrijd mee te pakken. Dit weekend kon ik het heugelijke feit meemaken dat Willem II het beslissende duel won om terug te keren in de eredivisie! Daar had ik al eens iets over gemeld. :-) Leuke bijkomstigheid is dat – uiteraard – Peer weer eens in beeld kwam en ik hem voor het eerst in een kleine 5 maanden weer eens zag. :-)

Honkbal is een grote sport in Japan. In Nagoya spelen de Nagoya Dragons die de laatste jaren vaak meespelen voor de hoofdprijs. Honkbal is ook mijn favoriete sport en mag een bezoek aan een wedstrijd niet ontbreken! Met een collega en zijn zwager ben ik gegaan. Het was de betreffende zondag lekker weer en kon met mijn fietsje naar Nagoya Dome, een drie kwartier fietsen. Dat we bij deze wedstrijd terecht waren gekomen was omdat de tegenstander van de Dragons de Fukuoka Hawks waren. Dat is het favoriete team van m’n collega en zijn zwager; zij komen uit Fukuoka. Zo zat ik daar met ‘Softbank Hawks’-herrie-maak-plastic-stokken die ik van de zwager had gekregen fan van de Dragons te wezen. :-\ Gaf niks, want de Dragons wonnen lekker toch. :-P

Toen braken een paar drukke weken op het werk aan – jawel er wordt ook gewerkt! Eén van mijn taken is om upgrades op onze machine te coördineren. Dat kunnen klussen zijn van een paar weken die 24 uur per dag en in het weekend doorgaan en waar verschillende bedrijven bij betrokken zijn. De kunst is om er voor te zorgen dat de hele klus binnen de met de klant afgesproken tijd klaar is. Dat betekent dat ik daar intensief mee bezig ben. Voor deze grote klus was ook iemand uit Veldhoven overgekomen zodat we het met z’n tweeën konden coördineren. In kritische periodes kunnen we dan 24 uur per dag ‘de boel dichthouden’. Een paar weken dat ik in het weekend niet zo maar wat kan gaan ondernemen. De upgrade begon uiteindelijk later dan initieel gepland en zo konden we op een zaterdag de uit Veldhoven overgekomen hulp wat van Japan laten zien. We zijn naar Inuyama, niet ver van Nagoya, gereden waar één van de twaalf originele kastelen in Japan te vinden is. Dat wil zeggen kastelen die door de eeuwen heen alle natuurrampen en oorlogen hebben overleefd. Nagoya Castle ziet er bijvoorbeeld van de buitenkant origineel uit, maar is in feite pas een jaar of 50 oud (met lift en al). Via allerlei leuke, kleine, kronkelende bergweggetjes zijn we doorgereden naar Gujo-Hachiman. Onderweg zijn we wilde aapjes tegengekomen! Gujo-hachiman is een klein, vredig dorpje in Gifu. Vanuit het kasteel daar kijk je mooi uit hoe het dorpje in de vallei ligt. Het kasteel zelf zijn we niet in geweest want gezien de tijd gaven we er de voorkeur aan om naar een kalksteen grot in de buurt te rijden. Jeu, nog meer leuke kleine bergweggetjes! Hier kwamen we semi-toevallig ook Bram en Astrid tegen die net de grot uitkwamen. Ze hebben met ons nog maar een rondje gelopen. Daar moesten we mee opschieten want er hadden niet zo veel tijd voordat de grot dicht zou gaan. Het was niet zo groot, maar mooi om door de grot te wandelen. Genoeg mogelijkheden om een hersenschudding op te lopen en ik geloof niet dat je er op plekken in Europa of Amerika zonder helm in had gemogen. Met z’n vijven zijn we in de buurt gaan eten en daarna terug gereden naar Nagoya.

De dag zou nog lang niet voorbij zijn. Het was namelijk ook EK voetbal en Nederland moest deze avond zijn eerste wedstrijd spelen! Of ja, avond in Nederland en 1 uur ’s nachts in Japan. Er zijn hier aardig wat sportcafés (feitelijk de buitenlandse barren) waar vrijwel altijd sport opstaat. Ruim van tevoren afgesproken met man of vijf zodat we vast een pilske konden drinken om in de sfeer te komen. Bij binnenkomst meteen gevraagd of ze het voetbal op wilde zetten en dat was geen probleem. Tegen enen kwam een bediende vertellen dat de uitzending pas om 1:25u begon. Vreemd, zaten we er dan naast met de begintijd? Nee, via het thuisfront was duidelijk dat de wedstrijd begonnen was en wij hadden nog niks op tv. Vreemd, maar om 1:25u kunnen we vast kijken. Was vast iets belangrijkers dat ze uit moeten zenden en dan zenden ze het integraal 25 minuten later uit. Om 1:25u – eerste goal al gemist – begon de EK uitzending... met een uitgebreide EK introductie. En een voorbereiding van de wedstrijd Duitsland – Portugal. Die duurde wel lang zeg. En Nederland – Denemarken dan? Vast de tweede helft. Nope… Ik had de plek uitgekozen, dus ik kreeg het inmiddels te verduren. ‘Waren we maar naar de Hub gegaan!’, ‘Wie gaat er mee bij de Elephants Nest kijken?’ en ‘Jij moet je goede ideeën!’. De eerste helft was voorbij, we stonden toch achter en er was bier dus het kon me eigenlijk niet zo veel meer schelen. Twee man vertrokken naar de Elephants Nest… en waren in 10 minuten onverrichter zake terug. Haha! Voor de wedstrijd Duitsland – Portugal waren inmiddels twee Duitsers aangeschoven die te melden hadden ze naar Shooters waren gekomen ‘omdat de Hub ging sluiten’ en daar was dus ook geen voetbal. Zucht, de wedstrijd werd gewoon niet uitgezonden… We wisten hoe de wedstrijd verliep – internet – en er was alle reden toe om het drinktempo wat op te voeren. Inmiddels was duidelijk dat Nederland verloren had. De Duitsers hadden besloten ergens ander te gaan kijken, de meeste stoelen waren leeg en het personeel begon voorzichtig de stoelen op de tafel te zetten. Wij hadden besloten dat we nog best veel bier hadden en dat dat toch echt op zou gaan voor we zouden vertrekken. Begint ineens de samenvatting van de wedstrijd Nederland – Denemarken. Ja, nou hoeft het niet meer! Los van de juiste motivatie om het bier op te krijgen was het niet bepaald bevredigend. Buiten was het al lang en breed licht – dat is het hier in de zomer om 4 uur al – en de hoogste tijd om al met een kater vóór je gaat slapen het bed in te duiken.

Een paar dagen later was het tijd voor een herkansing. In meerde opzichte. Het was duidelijk dat we niet naar de kroeg hoefden te gaan. Dit keer bij Daniel thuis op de bank via een internet stream kijken zodat we gewoon naar Frank Snoeks kunnen luisteren. Naja, het was niet anders. Niet te vergeten was het een doordeweekse dag en begon de wedstrijd om – voor ons – 4 uur ’s nachts. De baas heeft daar niet veel boodschap aan dus van tevoren na het werk meteen m’n bed ingedoken. Ik hoef niet te vertellen dat het allemaal voor niks was… Het EK was voor Nederland nog niet helemaal voorbij dus voor de laatste groepswedstrijd tegen Portugal waren we weer bereid om midden in de nacht te gaan kijken. Ik draaide op dat moment nachtdiensten en het was voor mij een wat mindere opgave om het mee te maken. Mede een reden om bij mij thuis te gaan kijken. De twee man die langs waren gekomen hebben geen van tweeën de wedstrijd afgekeken omdat slaap ze dierbaarder was. Kan het ze niet kwalijk nemen. Eén ding was zeker, voor het Nederlands elftal hoefde we vanaf dat moment geen rare dingen meer te doen!

Zoals gezegd draaide ik nachtdiensten. Dat was omdat de upgrade was begonnen en dat heb ik voor een kleine twee weken gedaan. Eigenlijk waren dat wel relaxte weken. M’n dag bestond heel overzichtelijk uit drie dingen: uitslapen, sporten, werken. Lunch kon ik mooi combineren met het avondeten van andere collega’s. Voor mij was het dan werktijd dus ik kon geen biertje pakken. ;-)

Gedurende één van de dagen van de upgrade was er een tyfoon waarschuwing. Dat leek me best spannend en er waren waarschuwingen op internet, tv en zelfs via het werk kregen werden we er op gewezen: ga op tijd naar huis indien nodig, er rijden straks misschien geen treinen meer, … Naar buiten kijkend zag ik genoeg bedrijvigheid op straat dat ik besloot de auto te pakken en boodschappen te gaan doen. Ging prima. Het heeft inderdaad flink geregend maar daar hield het verder mee op. Uiteindelijk was het niet zo spannend…

Precies aansluitend op het afronden van de upgrade stond mijn home leave voor de deur, oftewel een kleine twee weken naar huis wat tegelijkertijd niet thuis is. Dat was een vreemd idee. Geeft verder niet want ik kon gaan zien of m’n petekindje al had leren lopen en hoe het met de rest van de familie vergaat. En voor zover een week dat toelaat wat vrienden te zien. Echter niet voordat me op het werk werd medegedeeld dat het niet gewaardeerd werd dat ik daar in mijn korte broek rondliep. Dat was een behoorlijke tegenvaller aangezien met 30 graden, een brandende zon en een lekkere hoge luchtvochtigheid een lange broek niet zo lekker zit. Ik bedoel, met 18 graden in de schaduw vraag ik mij normaliter af of het niet tijd is een korte broek aan te trekken. Het vooruitzicht was nog veel slechter want de temperatuur heeft zijn hoogtepunt begin juli nog lang niet bereikt. :-( Daar hoefde ik me de komende 2 weken niet druk om te maken want in Nederland zal het zo erg niet zijn.

Zo, zijn jullie weer een eind bijgepraat! Ik lig nu 3 maanden achter ten opzichte van vandaag. Op aandringen van Pieter was de druk hoog om deze week wat te posten. Dat ik komende week een week op vakantie ga heeft er niks mee te maken. De komende week plekken heb om te slapen heeft hogere prioriteit dan foto’s uitzoeken dus ik moet ze dit keer schuldig blijven. Misschien komen ze met een tussentijdse post en anders een dubbele portie de volgende keer.

O ja, zoals een echte ‘early adopter’ betaamt: now also on Facebook!

Ki o tsukete!
Robert