Visite!

Poeweh… het lijkt steeds alsof de tijd tot m’n laatste update niet zo lang is geleden maar het blijkt alweer zo’n 2 maanden geleden te zijn. Ik had dit keer wat eerder kunnen beginnen maar sinds een paar dagen weet ik dat ik in augustus op Hokkaido een trektocht van een week ga maken. Dat zou zo maar eens het hoogtepunt van mijn verblijf in Japan kunnen worden. Mijn prioriteit werd ineens om daar mee bezig te zijn.

De vorige keer eindigde ik ermee dat ik op het punt stond om Ma & Erik op te halen op het vliegveld van Osaka. Ze zijn beide al weer een tijdje terug in Nederland en ik vermoed dat ze links en rechts uitgebreid verteld hebben over hun ervaringen hier in Japan. Voor degenen die dat niet hebben meegekregen zal ik het hier doen. Maar eerst moet ik nog de twee maanden er voorafgaand verslaan.

Te beginnen met het weekend na een rustige werkweek begin maart. De band waar we een tijdje geleden naar toe waren geweest speelde in Nagoya. Dat was goed bevallen dus met een mix van Japanners en Nederlanders zijn we daar naar toe gegaan. Op zich heb ik meer dan genoeg te vertellen om niet stil te staan bij het gaan kijken naar een bandje, maar het geeft me de gelegenheid in te gaan op iets waar je hier aan moet wennen. Als je ‘bij ons’ een bar of een winkel of andere gelegenheid zoekt dan zit die vrijwel per definitie op de begane grond. Je koekeloert een beetje om je heen en gluurt ergens naar binnen om te kijken of het is wat je zoekt of om de sfeer te proven. Hier is dat echter maar beperkt mogelijk. Je moet hier nadrukkelijk ook de hoogte in de gaten houden. Dat leuke winkeltje of die gezellige bar kan ook op de uchste verdieping zitten. Ter illustratie het zaaltje waar we naar de band gingen kijken. De beste manier om dat te omschrijven is dat je naar de Bijenkorf gaat en de met de roltrap ophoog gaat langs de damesafdeling, de herenafdeling, de huishoudelijke artikelen afdeling om één verdieping hoger in de Effenaar uit te komen. Dat verwacht je niet! Goed, de band was weer goed, het was weer gezellig en na de nodige nama biru o hitotsu, futatsu, mitsu of yotsu kudaisai hebben we de avond voortgezet op Sakae. Noemenswaardig vind ik trouwens dat we op één van de plekken waar we belandden rauwe kip op hebben. En het was nog lekker ook! Het enige dat ik er aan over heb gehouden is hoofdpijn, maar het kan zijn dat dat ergens anders van kwam :-P

Na een routinematige anderhalve week bestaande uit werken, sporten, taalles, pogingen na het eten niet te blijven hangen en huishoudelijk taken was dan het moment daar dat Edgar arriveerde. Zijn aankomst en vertrek heb ik al eens beschreven, maar nog niet wat we in de tussenliggende tijd gedaan hebben. Allereerst zijn we in de izakaya beland om Edgar een typisch Japans welkom te geven nadat ik hem na het werk op het station in Nagoya had opgepikt. De dag erna ben ik gewoon gaan werken en had Edgar de gelegenheid om bij te komen van de reis alvorens we eropuit zouden gaan. Het plan was om naar Hiroshima te rijden, zo’n 500 km ten westen van Nagoya. De eerste keer een flink stuk rijden in mijn spiksplinternieuwe lease bak die ze de week ervoor waren komen brengen. Ik moest het plastic nog van de stoelen halen. 500 km lijkt niet zo’n ongelofelijk eind maar Japan bestaat voor bijna driekwart uit bergachtig gebied. Een kaarsrechte weg heb je niet zo snel en daarnaast is de officiële maximum snelheid 80 km/u. De onofficiële daarentegen 100+ km/h.

Zeven uur later en zo’n 110 Euro tol verder waren we in Hiroshima. Voor de eerste nacht hadden we een youth hostel gevonden in het hart van de stad. Plus: goedkoop, min: je moest voor 1 uur terug zijn anders kom je er niet meer in. Aangezien we er waren om een ander te ondernemen is het ook wel weer een goede stok achter de deur het niet te laat te maken. Desalniettemin was het zo gezellige dat we een sprintje hebben moeten trekken om op tijd terug te zijn. Eén van de dingen die je moet gaan zien als je in de buurt van Hiroshima bent (nee, dat komt later) is Miyajima. Dat is een eilandje ‘in de buurt van’ en vooral bekend om zijn shintoschrijn en de toegangspoort (torii) in het water. Tevens wordt het beschouwd als 1 van 3 mooiste plekken van Japan. Dat lijkt me een beetje een subjectief statement… Evengoed, heel veel van de schrijn zelf hebben we niet gezien. We zijn met de pont naar het eilandje gegaan en langs de schrijn afgelopen om op het eiland te gaan wandelen. Zeker een uur was het omhoog klauteren. Daarna kun je de nodige tijd over de bosrijke kam lopen en vind je links en rechts nog wat schrijnen en torii en een paar mooie plekken om van de uitzichten naar het vaste land, omliggende eilandjes of de (binnen) zee te genieten. Voor zover het weer dat toeliet tenminste. Niet geheel duidelijk hoe laat het donker zou zijn hebben we voor de veilige oplossing gekozen door met zo’n beetje de laatste gondola naar beneden gegaan. Daar deden ze aan tactisch prijzen: naar boven en beneden kost zo’n 11 Euro. Alleen naar boven of beneden kost dan? Juist, 10 Euro :-\

Na een hapje eten op het vaste land zijn we naar de Sandankyo Gorge gereden, zo’n 50 km hemelsbreed noordwest van het eilandje en 80 km om er daadwerkelijk te komen. Hier wilde een wandeling door de rivierkloof maken die beschreven staat in een Lonely Planet. Kan het hele jaar door staat er in. We hadden niks geboekt voor de overnachting aldaar en het hele kleine plaatsje zag er nogal uitgestorven uit. Op goed geluk zijn we bij een plek waar wat licht brandde naar binnen gegaan met de vraag of we konden overnachten. Het bleek een ryokan te zijn, een traditioneel Japans hotel/pension. Had ik dat al eens uitgelegd? Een ryokan is een traditioneel Japans hotel/pension waar de kamer bestaat uit tatami matten. Je moet je schoenen bij de ingang omwisselen voor pantoffels die in de kamer uitgedaan moeten worden. Voor iedere andere ruimte die je betreedt heb je weer andere pantoffels: als je naar de wc gaat, als je de eetruimte binnengaat, … Vaak heeft een ryokan een kleine onsen (heet bad) onder de leden. Goeie kans dat er thee (ocha) òf naar je kamer wordt gebracht òf je zelf kunt zetten op de kamer. In de ochtend krijg je een Japans ontbijt geserveerd. Met Engels kun je er niet terecht. Naast handen, voeten, een glimlach, arigato gozaimasu, sumimasen en die ene andere Japanse toerist die amper tot nauwelijks Engels kon kwam het allemaal goed. Na een show off in onze yukata (soort kimono/badjas) zijn we gaan slapen. Overigens zijn al deze termen te Wikipedia-en voor degenen die het allemaal nogal verwarrend vinden.

Het was de dame op leeftijd die de ryokan runde duidelijk wat we wilde gaan doen (er is daar verder ook niet zo gek veel te doen…). In zo’n handen en voeten gesprek tijdens ons ontbijt maakte ze ons duidelijk dat er in het gebied nog geskied werd en er nog flink wat sneeuw lag. Klonk ineens niet meer zo ‘year round possible’… Het begin van het pad zag er niet zo beroerd uit, het weer was best OK en we waren goed uitgerust en uitgerust. Daarnaast hadden we niet zo veel alternatieven voor de dag paraat. We zijn gewoon begonnen. Het was de moeite waard. De rivier slingerde door het bosrijke heuvelachtige landschap opgesierd met watervallen en al dan niet met sneeuw bedekte rotspartijen. Het aanzien van de bruinige van bladeren ontdane bomen in combinatie met de wat grauwige grijze lucht waar af en toe het zonnetje doorheen wilde schijnen maakten het een goeie keuze te zijn gaan wandelen. Bij tijd en wijle lagen er grote dikke plakkaten sneeuw op het pad en mede doordat deze scheef liepen kon je er niet eenvoudig overheen lopen. Om wat voor reden dan ook was er tussen de rand van het pad – grenzend aan een val van een meter of 5 – en de sneeuw meestal een voetbreed ruimte om er langs te schuifelen. Op zich prima te doen al vertraagd het de voortgang aanzienlijk. De heen- en terugtocht zouden in een uur of 7 te doen moeten zijn, maar na 3,5 uur waren we nog niet half weg (van één kant op). Wat dieper het bos in waren er stukken van soms een paar honderd meter waar je af en toe over/door de sneeuw moest en af en toe langs af zoals zojuist beschreven. Langzaamaan begon stappen als ‘soppen’ aan te voelen en hebben we besloten om te draaien en terug te lopen. Veel mooie kiekjes gemaakt en door de natuur kunnen wandelen dus de dag was evengoed geslaagd.

We waren ruim voor het donker terug bij de auto zodat we met de auto wat door het gebied konden rijden voordat we naar Hiroshima terug zouden gaan. Eens te meer werd duidelijk dat het landschap nog in winterstaat verkeerde gezien wegen die afgesloten waren omdat er zeker kniehoog sneeuw lag. Een paar uur later waren we terug in Hiroshima en hadden we een hotel gevonden nog in het centrum-er dan een paar dagen ervoor en ditmaal zonder ‘cerfew’. Lekker eten en izakaya op die avond geloven jullie wel…

Over het algemeen ben ik meer van de na-tuur dan van de cul-tuur, maar in Hiroshima wilde ik toch graag wat meekrijgen van wat er zo’n 65 jaar geleden gebeurd is. Er zijn daar een park met een monument, een museum over de atoombom en een memorial, allen een paar minuten wandelen van het hotel. De memorial (A-bomb dome) is feitelijk het enige gebouw dat over is gebleven na het ontploffen van de atoombom. De reden is dat het indertijd zo’n beetje het enige gebouw was dat van beton was gemaakt. Een enkel ander betonnen gebouw heeft het ook ‘overleefd’ maar is niet bewaard gebleven. Ter herinnering aan dit gebeuren en omdat het heel dicht bij de plek waar de bom is neergekomen (hypocenter), is dit gebouw bewaard in exact de toestand waarin het is gekomen na het inslaan van de bom (inmiddels hier en daar gestut). Na wat van deze feitenkennis opgedaan te hebben bij de A-bomb dome zijn we via het park naar het museum gegaan. Hier was zo’n beetje alles terug te vinden dat in de meest ruime context met de gebeurtenis te maken heeft: wat vooraf ging aan de keuze de bom te gooien, waarom voor Hiroshima gekozen werd, hoe de stad er voor en er na uitzag, hoe een atoombom in elkaar zit, hoe ontiegelijk veel deze bommen er op de wereld zijn en vooral ook wat de gevolgen waren van deze ene die eigenlijk maar een kleintje was. Degene die explosie zelf overleefd hadden maakte een kleine kans. Of door de vuurzee en de blootstelling aan straling er meteen opvolgend, of de gevolgen van de straling de dagen, maanden of jaren erna. Een erg indrukwekkend museum. Wou’k toch effe bij stil gestaan hebben…

Goed, de weg terug naar Nagoya is vrijwel even lang als die heen was naar Hiroshima en we moesten dezelfde dag nog thuis geraken. Een uur of 7 later hebben we een potje bier opengetrokken op een geslaagde 4-daagse trip.

De paar dagen er op heb ik gewoon moeten werken en is Edgar het avontuur aangegaan om op eigen gelegenheid naar Tokyo te gaan. Gezien het enthousiasme waarmee hij terug kwam was het goed bevallen. In de tussentijd was het op het werk minstens zo leuk. :-\

Er waren nog een paar dagen om er samen op uit te gaan en één van de opties was om te gaan skiën. Ik was natuurlijk helemaal voor, alleen al om het feit dat ik dan mijn skispullen niet voor niks hier heen heb verscheept :-) De keren dat ik tot nu toe was wezen skiën was wat verder van huis waar de bergen wat hoger zijn, maar ook een goed uur rijden van mijn appartement kun je ervoor terecht. In de buurt van de pistes waren de bergen vooral grauw en bruin c.q. onbesneeuwd. Alleen op de berg met liftjes was wat wit te zien. Er waren opvallend veel mensen actief bezig op de berg want het was al snel duidelijk dat de sneeuw erg uhmmm…van mindere kwaliteit was. Van mij hoefde het eigenlijk niet meer zonodig, maar Edgar wilde toch graag. Ik kan hem ook niet helemaal ongelijk geven; wie kan er nou zeggen: “Ik heb geskied in Japan”. We hebben er het beste van gemaakt en een paar uurtjes lol gehad in de pap. Wat eigenlijk een best positieve omschrijving is voor de kwaliteit van de sneeuw.

In de avond zijn we nog in een hele foute tent terecht gekomen waar het redelijk laat is geworden. In combinatie met de drukke dagen ervoor was zondag een dag om vooral uit te slapen. Dat we ’s avonds bij een collega ajax – PSV hebben gekeken maakte de kater alleen maar erger…

Bijna op het eind van Edgar’s bezoek stond er nog één activiteit op het programma: een bezoek aan de Toyota fabriek. Het plaatsje Toyota ligt vlak buiten Nagoya en daar is ligt de oorsprong van het autobedrijf Toyota. Je zou het bijna niet verachten… Er is daar een museum en je kunt er een ‘fab-tour’ doen waarvoor je je vooraf moet opgeven. Deze twee uur durende toer was een leuk kijkje in de keuken van het productie proces van een auto. Eens wat anders dan het op Discovery te zien. Ik moet schuldig blijven welke modellen daar geproduceerd worden. Toyota heeft een productieproces ontwikkeld – lean manufacturing – waarvan we bij ASML ook een aantal elementen geïmplementeerd hebben en het is leuk om te zien hoe dit er bij de bedenker uitziet.

Om toch wat van Nagoya te hebben gezien hebben zijn we met treinen en metro’s naar Osu Kannon gegaan. Dat is een overdekt winkelcentrum niet ver van mijn huis waar de bekendste tempel van Nagoya staat. Het is een populaire plek om te shoppen voor onder andere souvenirtjes. We hebben wat geshopt en gegeten en zijn voor een laatste pint naar Sakae gegaan. We hebben mekaar ’s morgens de hand geschud en dat was het einde van mijn visite en voor Edgar een avontuur in Japan. Back to normal… Werken, sporten & izakaya.

Ondertussen staat het voorjaar voor de deur en maakt heel Japan zich op voor hanami, oftewel de tijd van kersen- (sakura) bloesem. In met name parken en langs rivieren staan vele kersenbomen. Bijna per uur wordt bijgehouden hoe de kersenbloesem van zuid- tot noord Japan opent. De grote dichtheid van bomen die vol in de witte bloesem staan is prachtig om zien. Op zichzelf al, maar eens te meer in een straatbeeld/landschap dat nog nauwelijks ontwaakt is van de grijze kleurloze winter. De bloesem duurt ongeveer 10 tot 14 dagen dus om er wat van mee te krijgen zul je je agenda er op af moeten stemmen. Volgens een veelgebruikte site over Japan bevindt zich in Nagoya een plek die officieel tot de ’10 mooiste plekken voor hanami’ behoort. Is het niet mooi meegenomen dat ik nou net daar woon? :-) In dit geval zijn de oevers van een door Nagoya slingerend riviertje aan beide kanten voorzien van sakura. Op dè (zon)dag ben ik er met Daniel in lekker voorjaarsweer heen gefietst. Ik kende de weg al, want om eerder genoemde reden was ik een week eerder al gaan kijken omdat het misschien al zover was. Het was nu echt zover en ik kan niet anders zeggen dat het er indrukwekkend uitzag om tientallen, zo niet honderden bomen zo in de bloei te zien staan. Even indrukwekkend was de parade van mensen die massaal hetzelfde waren komen doen als wij. Als iedere camera die geklikt heeft een ietsepietsie van het witte af zou halen dan zouden alle bomen pikzwart zijn. Hoe mooi ook, als je het een uur lang hebt aanschouwd en de nodige kiekjes gemaakt hebt dan is het tijd voor wat anders. Ook daar leende deze dag zich voor want het is niet alleen mooi. Het is ook een prima excuus om de picknickmatten uit te rollen en je kansloos vol te gieten. Daar houden Japanners wel van! Niet-Japanners trouwens ook. :-) In verschillende parken werd het heugelijke feit gevierd ook al stond er in dat park hooguit een handje vol sakura. Aan het schoonhouden en beschermen van de openbare voorzieningen was goed gedacht. De grond van het park is niet ergens tussen winterbruin en frisgroen, het is boerenbondblauw van alle zeiltjes die preventief neergelegd waren. Wij gaven er de voorkeur aan om onze blikjes bier toch op een klein stukje groen gras op te drinken. Na de blikken ik-weet-niet-wat-het-was-maar-iets-met-alcohol te hebben gedronken die we kregen aangebonden van een zatte Japanse die door had dat ze per ongeluk op één van mijn foto’s terecht was gekomen hebben we onze avond voortgezet in een izakaya om de innerlijke mens te vullen en ons te verzadigen met sake. Een welverdiende slaap eindigde deze geslaagde dag.

Een paar dagen later hebben we hanami nog eens dunnetjes overgedaan. De ASML office had een eigen hanami-party georganiseerd in een park een kwartiertje wandelen van de office. Jawel, op een mooi blauw zeil. :-) Erg gezellig want er was alcohol en de opkomst was erg groot. Ik denk dat er een man/vrouw of 60 op af was gekomen. Het feestje duurde langer dan de voorraad alcohol en dan zijn er gelukkig convenience stores op ieder hoek van de straat waar je de voorraad aan kunt vullen. Je zou denken dat deze avond niet veel mooier kan worden, maar het zou blijken een memorabel vervolg te krijgen. In alle richtingen versplinterend dropen de mensen af. Sommigen naar huis, sommigen terug naar de office, sommigen naar een kroeg, sommigen die het niet meer wisten. Een aantal ging naar een klein barretje wat een beetje de stamkroeg is voor ASML’ers en waar je als je om 3 uur ’s nachts uit de fab van de klant komt gerust nog een biertje kunt drinken.

Op mijn checklijstje met dingen die ik per se gedaan wil hebben staat uiteraard ook karaoke. Een Japanse collega wilde dat graag gaan doen en doet dat sowieso vaker. De dag erna komt hij dan in de office en is dan of z’n riem, of z’n schoenen of z’n telefoon kwijt. Z’n geheugen is ie er waarschijnlijk al lang geleden kwijt geraakt. :-) Daarnaast gingen er nog twee office ladies mee. Ik weet niet zo goed hoe ik hen moet noemen. Zij zijn de dames waar je altijd terecht kun als je vragen van organisatorische aard hebt en zaken die te maken hebben met het runnen van de office. Zodoende waren we met z’n vieren. Ik weet niet eens meer hoe het precies gegaan is. Of waar het überhaupt was… We kwamen ergens binnen, doet je schoenen uit, lapt wat geld en dan zit je met z’n vieren in een hokje met karaoke spullen – ik meen – whisky en snacks. Wat ik me niet eerder gerealiseerd had is dat de andere drie Japanners liedjes zouden gaan zingen die ik niet ken en waarvan ik de tekst niet kan lezen. Het was evengoed leuk om te zien hoe mijn collega permanent op de bank uit volle borst stond te zingen en de office ladies met de sambabal en taboerijn swingend een act compleet maakte. Ik begon wel een idee te krijgen waarom hij er van alles kwijtraakt. Niet voor niks gekomen willen zijn zocht ik in de lijst naar Engelstalige klassiekers. Die waren er zeker, maar of ik nou Money for Nothing, Lola of I am Sailing brulde, het mocht niet baten; de andere drie hadden er nog nooit van gehoord. Het waren niet de hoogtepunten van de avond... Jammer voor de avond maar goed voor de volgende werkdag moesten we de laatste trein van Yokkaichi naar Nagoya nemen. Wederom een geslaagde dag achter de rug.

Een geschikte manier om wat van de mooie plekken van een land te zien is te gaan wandelen. Het liefst meerdaagse wandelingen die meer voorbereiding vergen. Een dagje wandelen kan makkelijk in een weekend en heb je daarnaast tijd om een en ander ‘in en om het huis’ te doen. Op internet hadden we een lijst met wandelingen gevonden die op hooguit twee uur rijden van huis zijn. Met Remko, Bram en Astrid (twee andere ITAs en de vriendin van de laatstgenoemde) zijn we er één gaan doen: Fujiwaredake, zo’n 25 km ten noordwesten van Yokkaichi een berg op. Vroeg in de ochtend de trein naar Kuwana (ca. 20 minuten) gepakt waar Remko ons met de auto op kwam halen (vanuit Yokkaichi). Een uurtje later waren we ter plaatse. Als route informatie hadden we alleen het uitgeprinte bijna schematische kaartje van internet bij. Niet zo erg, want het is bij een tempeltje en er was een beschrijving bij dus het kon niet zo moeilijk zijn. Daarnaast hadden we twee wandel-navigatiesystemen (Garmin) bij die echter vooral dienst deden de route vast te leggen voor later. Toch viel het tegen de route omhoog te vinden en twee uur later waren we feitelijk terug bij af. Niks te vinden waar de bordjes ons naar toe wezen en op plekken waar onze Garmins aangaven dat er routes moesten zijn. Was toch een beetje raar... We hadden net besloten om een poging te wagen naar boven te lopen via wat volgens de route het eindpunt zou zijn toen we een vriendelijke Japanner tegenkwamen. Remko spreekt best goed Japans en die begreep van de meneer dat er eind vorig jaar een flinke landverschuiving is geweest en dat de route dicht danwel ‘verplaatst’ was. Dat maakte een en ander duidelijk! Dus daarom zaten onze Garmins er naast. Daarom stonden er allemaal slagbomen en wegafzettingen waar we dachten dat de route omhoog was. Dat stond er dus op al die bordjes die we niet konden lezen. En die weg die ze aan het aanleggen waren was dan waarschijnlijk niet nieuw, maar die werd opnieuw aangelegd… Ons back up plan bleek goed, want inderdaad kon je via het eindpunt wel bovenkomen. Ook omdat we nog wat in een restaurant waren gaan eten waren we toch heel wat tijd verloren en was het bezien hoe ver we konden komen. Het zou een relatief makkelijke wandeling moeten zijn maar het was alleen maar omhoog en dat hakte er toch flink in. We hebben alles bij elkaar een zo’n 1500 m geklommen. We kwamen hordes mensen tegen die vooral naar beneden aan het gaan waren die waarschijnlijk vroeger op de dag al begrepen hadden hoe je naar boven komt. Van één van hen hoorden we de bemoedigende woorden dat we niet genoeg tijd zouden hebben om boven te komen. Niet veel voor het tijdstip dat we aanhielden om te moeten omdraaien om voor het donker beneden te zijn kwamen we aan op de kam van de berg. Nog een minuutje of 10 verder stond je op de top. Dat hebben we gedaan waar we niet veel langer dan 10 minuten hebben kunnen genieten van het uitzicht de bergen in. De moeite waard en dat is waar je het uiteindelijk voor doet. De afdaling ging voorspoedig en voor het donker waren we weer aan de voet van berg. In de schemer liepen we richting de auto; het paste net. Voldaan terug richting Nagoya…

Wat misschien al duidelijk was is dat je hier erg veel tol betaald. Binnendoor rijden is meestal geen serieuze optie dus als je ergens heen wilt ontkom je er niet aan. Een manier om die kosten te drukken is als je gebruik maakt van het elektronische betalingssysteem (ETC). Een kaart ervoor kan ik niet zo makkelijk aanvragen. Die kan ik echter lenen van een collega. Om van die kaart gebruik te kunnen maken moet je een apparaatje laten inbouwen waar de kaart in kan en een antenne die er voor zorgt dat geregistreerd wordt waar je gereden hebt. Daarvoor moest ik weer eens op pad. Op advies van collega´s op naar de Autobacs. Da´s een soort combinatie van een Halfords en een Kwik Fit in één. Mijn Japans is inmiddels goed genoeg om te vragen wat ik nodig heb en als ze dan niet te veel vragen stellen komt het goed. Ze adviseerde me degene te nemen die op dat moment in de aanbieding was. Ik zag dat er ook goedkopere modellen waren en ja, voor dat jaartje dat ik hier zit hoeft ie niet allerlei toeters en bellen te hebben. Dan daarbij weet ik niet wat voor toeters en bellen zo´n ding moet hebben want hij hoeft het alleen maar te doen. Ze wilden me er van overtuigen dat ik de door hun aanbevolen model de betere keuze was. En wel omdat het model dat zij aanprezen kon praten. Ik dacht: “goh, was het jullie niet opgevallen dat onze conversatie niet helemaal vlekkeloos gaat?” Kan die andere niet praten? Ik begrijp er helemaal niks van als zo’n ding praat! Ik heb er extra geld voorover voor een apparaat te kiezen dat vooral niks kan zeggen! Goed, keuze gemaakt – degene die niet kan praten – en een stapel papieren moeten invullen. Waarom? Nationale hobby… Ik zou nog iets van anderhalf uur moeten wachten voor ze het in konden bouwen. Nee, kon niet eerder. Als het pas wat later kan is verder niet zo erg, maar dan kan ik in de tussentijd toch wat anders gaan doen? Mijn redenering dat ik dan over anderhalf uur terugkom zodat ik in die tussentijd boodschappen kan doen was schijnbaar nogal vreemd. Ineens kon het wel meteen. Nog beter… Drie kwartier later was mijn auto uitgerust met een ETC card reader. Die zou z’n waarde snel genoeg bewijzen want ma & Erik stonden op het punt om langs te komen en daarvoor zouden de nodige kilometers gemaakt gaan worden. Om te beginnen met door ze op te gaan halen op het vliegveld van Osaka.

Op de betreffende zaterdagochtend kwam ik na een ritje van een uur of twee met de auto aan op het vliegveld van Osaka. Ma en Erik zaten al een tijdje te wachten. Waar bij ma de vreugde overheerste om mij weer eens in levenden lijve te zien, overheerste bij Erik duidelijk het gevoel van ow-wat-zou-ik-graag-willen-slapen. Eenmaal onderweg in de auto dacht ma er ook zo over.

Ma zou ongeveer twee weken blijven en Erik maar (ruim) één dus het programma moest daar op afgestemd zijn. Eerst zouden we naar Nara rijden, dan doorrijden naar Kyoto en dan na een (rust)dag in Nagoya nog een paar dagen naar Tokyo doorbrengen. De rit van Kansai International Airport naar Nara hebben we binnendoor gereden. Als je via de snelweg gaat ben je zo in Nara; dan rijdt je vooral over de snelweg door de stad en niet echt boeiend. Daarnaast was het enige doel van de dag om in Nara te komen. Een rit binnendoor was de leukere optie zodat ma en Erik een indruk van het land konden krijgen. Gedurende de stukjes dat ze niet lagen te slapen dan. :-) Na een paar uur kwamen we in Nara aan. Ondanks dat het navigatiesysteem vertelde dat we er waren konden we de ryokan niet 1-2-3 vinden. Dankzij een behulpzame Japanse hadden we zowel de ryokan als een parkeerplek voor de komende twee dagen snel gevonden.

De week waarin ma en Erik kwamen was de Golden Week. Dat is een week met heel veel nationale feestdagen (lang-leve-de-oude keizer, dag van de grondwet, lang-leve-groene-bomen en nog wat andere dagen). Dit is een beetje de Japanse ‘grote’ vakantie en naar verluid dè week dat alle Japanners er op uit gaan: drukke treinen, drukke wegen, hotels vol… Oftewel toch niet zo’n geschikte week voor bezoek. Dat was de reden dat we in de ryokan waren uitgekomen. Ik kon geen andere accommodatie vinden en ik moest het ook nog eens boeken op een 100% Japanse site (nee, mijn Japans is niet zo goed, maar Google translate is heel handig :-) ) Evengoed, ma en Erik wilde weten hoe het in Japan is. Nou, dan slaap je op de grond :-)

Inmiddels was het de hoogste tijd om wat te gaan eten en ik wilde ma & Erik kennis laten maken met het fenomeen izakaya. Dicht bij het hotel bleek die niet zo makkelijk te vinden. We kwamen uiteindelijk uit in één die niet zo heel gezellig was – wel typisch Japans: afgesloten van de rest – en vooral dure kleine hapjes had. Het leek ons niet zo’n goed plan ons daar vol te eten. Dat hebben we gedaan in de McDonalds die iets verderop zat. :-) Op weg terug naar de ryokan liepen we langs een gezellig ogend kroegje waar ik beiden kennis heb laten maken met sake. Ik denk dat het ze goed was bevallen.

Pas terug in de ryokan kon ik (voor)genieten van de spulletjes die ma & Erik voor me hadden meegebracht zoals mijn tent (die bruin/beige :-) ) een nieuwe voorraad pure chocolade hagelslag en zeker niet te vergeten oude kaas. Jummie!

Ongeacht kater, jetlag of slaaptekort was er meteen een actief programma voor de dag erop. Een klein stukje met de trein is er een wandeling in de heuvels waar je door de natuur loopt en langs tempeltjes, rijstvelden en winkeltjes komt. Ik denk dat het een goed manier was om kennis te maken met Japanse natuur en cultuur. Mede omdat het een warme dag was hebben we niet het hele stuk gewandeld. We zijn iets eerder afgedaald en zijn we een stationnetje eerder opgestapt terug naar Nara.

De dag erop was wat rustiger. We gingen kijken naar iets waarvan ma had aangeven dat ze dat graag wilde zien. In Nara (een oude hoofdstad van Japan) staat het grootste boeddhabeeld van Japan. Dat beeld staat in de Todai-ji Tempel in Nara park. Nara park is een groot park waar je lekker door heen kunt wandelen. Het is groot, er zijn souvenir winkeltjes en er lopen hertjes rond. Prima toeristisch dagje uit. Jammer dat het in de loop van de middag ging regenen. We hadden gezien wat we wilden en moesten door naar Kyoto.

Ook Kyoto is een oude hoofdstad van Japan. Bij velen op zijn minst bekend van het Verdrag van Kyoto. Vanuit toeristisch oogpunt bekend om de vele tempels die er zijn. Er daar een aantal van bezoeken was het voornaamste doel van de kleine twee dagen die we er zouden zijn. De eerste ervan waren de Gouden Tempel (Kinkaku-ji) en de er niet ver vandaan liggende Ryoan-ji. Het Kyoto Imperial Palace was helaas dicht tegen de tijd dat we er aankwamen. De buitenmuren en toegangspoorten waren mooi en het ligt in een park en het was daarom toch de moeite waard om er heen te zijn gegaan. Terug bij het station hebben we okonomiyaki gegeten. Een Japanse pannenkoek die zich het beste laat omschrijven als een combinatie van een omelet en een pizza. Een gerecht dat bij zowel moeders als Erik goed in de smaak viel.

Voordat we de dag erop richting Nagoya zijn gereden hebben we nog wat meer aan sightseeing gedaan. Via wat tempels zijn we door het historische gedeelte Higashiyama gelopen waar allerlei kleine winkeltjes, cafeetjes en restaurantjes te vinden zijn. Als je daar doorheen loopt kom je uit bij een houten tempel (Kiyomizudera tempel) die gesteund door houten pilaren tegen een berghelling aan staat. Het is één van de bekendste tempels van Japan. Naast de tempel zelf heb je een mooi uitzicht over de stad en de heuvels.

Een paar uur later waren we bij mijn thuis. Ma & Erik waren reeds een paar dagen in Japan maar konden nu pas zien waar ik woonde. En hoe dat nou zit met die auto in de garage. Na een korte rondleiding in m’n appartement (zo groot is ie nou ook weer niet) konden de twee gasten even settelen. Als welkom in Nagoya heb ik ze meegenomen naar een izakaya om de hoek en hebben we met bier, wijn en sake geproost op een goed verblijf in Japan.

Het was m’n voornemen te zorgen dat ik met deze editie helemaal bij zou zijn. Als snel merkte ik dat ik blij mocht zijn als ik het hele bezoek van ma & Erik beschreven kreeg. Helaas, zelfs dat is niet gelukt en toch heeft deze editie een monsteromvang. Het is hier bedtijd geworden. Maandag heb ik een halve werkdag waarna ik in de avond richting Osaka ga. Mijn home leave komt er aan! Dinsdag vlieg ik naar Nederland en de rest van de week werk ik vanuit Veldhoven. De week er op heb ik vakantie. Leuk, vakantie in Nederland! Het was de bedoeling dat we een keer met de familie compleet zouden zijn. Het leek mooi uit te komen want onze Peer is dan terug van Australië waar hij (5 weken op, 5 weken af) voor z’n werk zit. Als het niet weer door overmacht gaat veranderen komt hij net terug voor ik weer weg ben. Het is te hopen dat we de kans hebben met zijn allen in de regen te barbecueën…

Houdoe!
Robert

O ja, dit keer een boel foto’s. Ook bij het vorige verslag heb ik foto's geplaatst.