Deel 3 - Een beetje wild

Op het moment (van schrijven) staan we op het punt Walvisbaai in te rijden om meteen naar Swakopmund door te rijden waar we van alles aan activiteiten kunnen gaan doen en we twee dagen in de beschaving zitten. Het is nog maar half tien en we hebben er al weer 3 uur rijden opzitten.

De verhaallijn weer oppakkend, de dagen beginnen dus vroeg, zo ook de eerste dag in Namibië. Vanwege het niet zo hele mooie weer kwam de optionele kanotocht te vervallen (lees: het hoefde niet meer) en konden we vroeger op pad dan gepland. Vandaag zijn we onderweg naar Fish River Canyon. Waarschijnlijk afhankelijk van je definitie is het de tweede grootste canyon in de wereld. Dat klinkt niet slecht.

Dat alleen de rit al fantastisch was spreekt inmiddels voor zich en op tijd op locatie konden we eerst wat rondhangen op de camping op 10 km van de canyon. Kamperen in het gras is er niet meer bij. Met (fris) groen in het algemeen. Gronden zijn vanaf nu zanderig en stoffig.

Het was eens een keer zonnig bij een goede temperatuur en het leek me verstandig me in te smeren. Toen was het meteen gedaan met de zon. Met het vooruitzicht van de canyon was dat niet zo mooi want daar wil je mooi licht hebben voor mooie foto's. Gelukkig was de zon terug toen we eenmaal bij de canyon aankwamen. Wow, dat was indrukwekkend! We hebben daar een kleine twee uur doorgebracht tot aan zonsondergang. In het volle zonlicht zijn de kleuren van de Grand Canyon misschien wat mooier. Maar als je dat afzet tegen de Grand Canyon waar het één grote toeristische attractie is met helikopters, vliegtuigen en hotels tegen de canyon aangebouwd en de Fish River Canyon in the middle of nowhere ligt, dan heeft deze canyon voor mij veel meer charme. Maja, hier kon ik het dan weer niet van boven bekijken. ;-) Evengoed heeft dit plekje een hoge notering in mijn favoriete plekken veroverd.

We zijn daar gebleven tot na de zonsondergang waarbij de zon er voor zorgde dat de kleuren in de canyon het een sprookjesachtig plaatje maakte. Alsof het vakantie was, was er voor wijn en crackers gezorgd om het geheel echt compleet te maken. De truck heeft alles aan boord en dient tevens als mobiele keuken. Omdat we er toch waren, werd daar voor ons gekookt en konden we andermaal van een heerlijke maaltijd genieten, met de mooie gekleurde lucht van de achter de horizon van de canyon verdwenen zon.

De dag er op was een lange reisdag. Ruim 500 km voor de boeg. Op naar 's werelds grootste duinen bij Sesriem. Na een koude nacht moesten we voor dag en douw op om op tijd boven op Dune 45 te staan, om daar van de zonopkomst te aanschouwen. Dat schijnt daar mooi te zijn. Die duin heet zo omdat die op 45 km van de camping/Sesriem ligt. Het is niet de hoogste duin - die is 300-zoveel meter hoog - maar ligt aan een weg en is daarom het makkelijkst te bereiken. Het had 's nachts flink geregend dus ik was er niet gerust op dat het zo mooi zou gaan worden. Tijdens de rit er naar toe piepte er al wat daglicht achter de horizon vandaan. Dat maakte de zorg er niet minder op. Voor uiteindelijk de zon echt z'n bolleke liet zien waren we Dune 45 op aan het ploeteren - zonder koffie of ontbijt achter de kiezen - en de wolken waren inmiddels wat gebroken. Toch geluk? We waren nog naar boven aan het wandelen toen de wolken geel werden gekleurd door de opkomende zon. Dat was al mooi. Eenmaal goed gepositioneerd lukte het de zon om haar licht in de vallei en op de duinen te laten schijnen die daardoor prachtig rood kleurden. De vallei en de vormen van de duinen zorgden ervoor dat het geweldig kleurenspektakel was. Weer een uch-tal foto's rijker. Tegen de tijd dat de zon helemaal op was zag het er ook maar gewoontjes uit en konden we terug naar beneden. Bij die truck, die ook als keuken fungeerde, was in de tussentijd voor niet alleen koffie maar ook voor bacon & eggs gezorgd. Dat maakte de ochtend helemaal compleet.

Het ochtend programma van deze inmiddels mooie warme dag was daarmee niet klaar. Een eindje verderop ligt bij Sossusflei, Deadflei. Ik heb eigenlijk niet helemaal meegekregen hoe het precies tot stand is gekomen maar 'midden' tussen de duinen liggen de overblijfselen van wat er eerst anders uitzag… Dus. In ieder geval, tussen de rode duinen ligt een grote witte vlakte met hier en daar nog rechtopstaande dode bomen. Een bewonderenswaardige aanblik zo met het rood, wit de dode bomen en de blauwe lucht. Kijk maar op de foto's.

Na de lunch was het een relatief klein stukje rijden naar het volgende kamp. Het is best vreemd. Zelfs als je al op de voor het gevoel doorgaande weg in the middle of nowhere bent, kun je ineens een afslag nemen die je in de the middle of nowhere-der brengt. Omdat het landschap zo grillig is, is het makkelijk om een kilometer of wat van de weg een camping of lodge te hebben die vanaf de weg niet te zien is. Op zo'n camping kampeerde we. Al is zo'n camping basic er is toch meestal een douche met al dan geen warm water en een barretje. Wat in eerste instantie niet zo bijzonder leek is dat er op een meter of tien van het terras een verlichte drinkplaats(je) voor dieren was aangelegd.

Eenmaal donker, na het eten bij kampvuur, kwamen we er achter dat dat heel gaaf was. We zijn in het barretje gaan zitten staren naar de drinkplaats afwachtend of er iets zou gebeuren. Al gauw kwamen er af en toe antilopen op af. Die hadden we links en rechts onderweg al eens gezien. Toen die vertrokken was het duidelijk dat er meer was maar dat was in het donker niet goed te zien. Een hoop getrappel. Toen kwamen één voor één, meer en meer zebra's naar de drinkplaats. Duidelijk schuwe beesten want bij het minst of geringste stonden ze op scherp en soms namen ze met luid getrappel de benen (poten?). Als ze het veilig achtten kwamen ze weer terug. Ze stonden soms met zeker een stuk of vijf te drinken terwijl er zeker tien, maar waarschijnlijk nog veel meer, op een afstandje stonden te wachten. De antilope wilde af en toe graag laten zien dat hij/zij in haar eentje meer te vertellen heeft en eiste dan een plekje op bij de drinkplaats. De zebra's hadden het daar niet op en zorgde dat ze weg waren. Het feit dat antilopen naar het schijnt niet hoeven te drinken omdat ze genoeg vocht uit hun voedsel halen doet vermoeden dat ze graag hun dominantie over de zebra's willen laten zien. Voor ons Westerlingen, die zebra's alleen uit de dierentuin kennen, was het een mooi spektakel. Helaas had ik mijn goede camera in de truck liggen waar ik niet meer bij kon en heb het niet best kunnen vastleggen (grrrr…).

De volgende ochtend reden we van het bush camp richting kust de beschaving in, naar Swakopmund, de tweede grootste stad van Namibië. Tevens de 'actie hoofdstad'. Het landschap werd hiermee vlakker en vlakker. Onderweg passeerde we de 'Tropic of Capricorn' (Steenbokskeerkring). Dit is het meest zuidelijk punt waarop je één keer per jaar de zon precies boven je hebt staan.

In Swakopmund is van alles te doen, van parachutespringen tot aan een dolfijnencruise en het maken van een wandeling door de woestijn. Ik ben gaan quadbike rijden in de duinen, met een man/vrouw of acht/negen aan reisgenoten. Omdat schakelen vergelijkbaar is met hoe dat op een motor is, mocht ik rijden met een schakelbak. De twee anderen die dat ook mochten waren twee Australische meiden. Die reden daar op alsof ze iedere dag met zo'n ding naar school gaan. Ik dacht dat ik er ook wel effe op los zou gaan crossen maar dat viel erg tegen. Waar je met een motor het voertuig en jezelf dezelfde kant de bocht in gooit, moet je met een quad het voertuig de tegengestelde kant op gooien. Daar had ik in het begin erg veel moeite mee. Waar iedereen meteen aansloot in het rijtje stond ik meteen in de bandenstapel. Als ik uit het te volgen spoor reed en ik wilde corrigeren reed ik alleen maar verder van het spoor af. Het heeft zeker een kwartier geduurd voor ik de smaak te pakken had. Vanaf dat moment was het erg leuk om te doen en was het crossen door de duinen erg vermakelijk. Voor anderhalf uur tenminste. Toen pakte een reisgenote een heuveltje teveel en klapte met haar knie bovenop een schroef van haar quad. Het zat haar al niet mee want van het sandboarden in de ochtend was ze al met een serieus dikke lip teruggekomen. Dit was dusdanig pijnlijk dat ze achterop de quad van een gids terug moest. Die meid had het echt zwaar. Ze zijn met haar voor de zekerheid naar het ziekenhuis gegaan en het bleek dat haar knieschijf verplaats was. De goede kant van het verhaal was dat ze een shot valium had gekregen en gierend van het lachen terugkwam in de hostel waar we verbleven. Nu heeft ze een soort van all inclusive vakantie want omdat ze voorlopig niet mobiel is wordt ze waar nodig gedragen, heeft haar eigen tweezits bank en helpen we haar allemaal als ze wat nodig heeft. Mij zal zoiets gelukkig niet overkomen want ik heb van Heleen een geluk olifant gekregen. :-)

De overnachtingen waren in een hostel en dat betekende dat er ook WIFI was, misschien zelfs breedbandig. Genoeg tijd om 'Deel 2' te posten was er niet maar ik kon wel uitgebreid bellen Griet. Al tien hele dagen op pad was het fijn haar te horen en spreken. Tevens was de dag ervoor was haar broer Raf getrouwd en op de trouwerij was ik dus de grote afwezige. In ieder geval afwezige… Ik heb er van begrepen dat het geslaagde dag is geweest en dat je ongeveer 500 autobanden nodig hebt om een huis dicht te bouwen.

Swakopmund geeft je niet echt het gevoel dat je in Afrika bent. Het is vooral toeristisch en er zijn veel optrekjes voor rijke mensen. Lokale bevolking die je ziet is vooral voor ondersteuning van de zojuist genoemde groepen. Er was nog één programmaonderdeel hier en dat was een bezoek aan een township, het gedeelte in de stad waar de lokale bevolking woont. Ik was om meerdere redenen benieuwd. Op de eerste plaats hoe het verhoudt ten aanzien van andere (gedeelten van) steden in sub-Sahara Afrika waar ik geweest ben, zoals Benin en The Gambia, en op de tweede plaats in hoeverre het een toeristische attractie zou zijn waar vroeg of laat de handjes open gingen om vooral gul te geven voor alle misère die we mochten zien. Wat betreft het eerste was mijn indruk - veel meer dan dat kun je ook niet krijgen in een toerke van 2 uur - dat het vergelijkbaar is met wat ik in eerder genoemde landen heb gezien, misschien net wat rijker. Op een zeer relatieve schaal. Huisjes zijn vaak krakkemikkig, gebouwd van alles dat je tegenkomt dat als bouwmateriaal kan dienen. Dat moet je creatief en fantasierijk interpreteren. Sommige huisjes zijn van betonblokken of cement gemaakt zonder veel afwerking of zijn nog niet af. Er zijn weinig faciliteiten zoals water (aansluiting) en elektriciteit. Er zijn veel kapperszaakjes en eet/drinkgelegenheden. Toch ontbreken de schotelantennes en mobiele telefoons zeker niet. Mensen oogden niet diep ongelukkig en zagen er in het algemeen gezond en verzorgd uit. Fair enough, het is geen Beverly Hills, maar daar woon ik ook niet.

We hebben er een klein kleuterschooltje bezocht waar de kleintjes enthousiast liedjes voor ons zongen. Hier kregen we uitleg over hoe het gezinsleven er in Namibië uitziet. De oom is blijkbaar de belangrijkste man in de familie. Dat is omdat papa zoveel vrouwen mag hebben als ie wil en ze mag verlaten als hem dat uitkomt. Klonk niet slecht. Daarna gingen we naar een kruiden-medicijnvrouw. Naast een kijkje in de keuken van haar kruiden werd ons verteld over de 'kliks' die hier in de taal wordt gebruikt. We bakten er uiteraard niks van met dat nadoen. Het klinkt in ieder geval bijzonder als je de Namibiërs met elkaar hoort praten. Via een winkeltje waar je oprecht vrijblijvend wat souvenirtjes kon kopen gingen we tot slot naar een klein barretje waar we de kans kregen om gegrilde rups te eten. De meesten hielden het bij het fris en bier dat er bij geserveerd werd. Overigens niet gek, om 10u 's morgens een paar glazen bier achter de kiezen (dat worden wat extra plas-stops straks onderweg). Ik was niet de eerste om zo'n rups naar binnen te werken en het is niet zo dat als je het ziet dat je meteen denkt, "oh, lekker snacken". Dus gewoon mond open, heel dat ding naar binnen, kauwen en zorgen dat je je glas bier bij de hand hebt. En toen bleek dat het best lekker was. Ik denk dat het zich het best laat omschrijven als een stukje iets te lang op de barbecue gelegen stukje spek. Zout van smaak. Ik heb nog een paar van die rupsen naar binnen gesnackt.

Vervolgens de weg weer op, een stukje langs de kust en dan landinwaarts. Vooral grote droge vlaktes toen na 200 km rijden ineens de bergtopjes van Spitzkoppe zich lieten zien. Een paar kleine, het leken wel verdwaalde, bergjes. Tussen deze bergjes was kamp voor vannacht. Het was deze dag behoorlijk warm en het fijne was dat het in de avond eens niet flink afkoelde en het in een t-shirtje goed te doen was. Dit was een mooi plekje om 's nachts buiten onder de sterrenhemel te slapen en dat hebben we bijna allemaal gedaan. Op vlakke rotsen een aantal meter boven het kamp waar we eerder op de avond weer van een zonsondergang hadden genoten. Ondanks de bijna volle maan was het een fotogenieke plek waar mooie sterrenhemels te fotograferen waren. De maan was zo helder dat iemand voor de grap zie dat je een zonnebril nodig had om in slaap te kunnen vallen.

Het laatste waar ik in deze update uitgebreid aandacht aan ga besteden - beknopt gaat me niet best af als ik zie wat ik van nog geen twee weken heb geproduceerd - is het bezoek aan Twyfelfontein. Wat me de afgelopen dagen al vaker is opgevallen deed zich ook hier voor en dat zijn zo van die dingen die het me niet doen verbazen dat - hoe zal ik het zeggen - Afrika af en toe de aansluiting mist. Zo vaak als je bij een balie/receptie komt, of je besteld een eitje voor je ontbijt, of aankomt bij iemand anders die service moet verlenen is de reactie "O nee, daar is weer iemand, ik hoef toch zeker niet iets te gaan doen en hij gaat hopelijk geen 'lastige' vragen stellen". Bij een 'lastige' vraag ("wat is de entreeprijs?") kun je rekenen op een geïrriteerde blik. Dat gebeurde ook weer bij Twyfelfontein. We hadden allemaal biljetten van 50 of 100 dollar klaar maar de prijs was niet 50 maar 60 ND. De vrees dat ze - de receptioniste - nu wat moest gaan doen met wisselgeld maakte haar zichtbaar nerveus. Serieuze inflatie hier want onze gids is hier vorige week nog geweest en toen was de entree nog 50 ND. De rondleiding die we kregen was uiteindelijk hooguit een derde van wat er allemaal te zien was. Daarna had de gids blijkbaar geen zin meer. Zo werkt dat blijkbaar, ook al betaal je 20% meer en kom je van +10.000 km verderop om dit te komen bekijken. Goed, wat was er te zien? Er zijn daar duizenden muurschilderingen gevonden variërend van 2000 tot 5000 jaar oud. We hebben er een stuk of 7 gezien. Best aardig maar aangezien informatievoorziening redelijk beperkt was, was het alles bij elkaar vooral een tegenvaller.

Later in de bar was nog een vergelijkbare situatie. Ik bestelde in het barretje van de camping een blikje Fanta, 15 ND, en betaalde dat met 100 ND. Een uitermate doorsnee hoeveelheid om mee te betalen. Of ik het niet kleiner had, want er was niet genoeg wisselgeld. Nee, dat had ik niet en aangezien er bijna al mijn reisgenoten eerder al wat zijn gaan halen is dat op zijn minst twijfelachtig. Daar kwam toch 80 ND aan briefjes tevoorschijn. Nogmaals de vraag of ik niet kleiner had, want er waren geen munten. Nou, sinds je dat 45 seconden geleden aan me vroeg is er bij mij niet zoveel veranderd. Dus nee. Uit het zakje geld dat recht voor haar neus lag haalde ze vervolgens een munt van 5 ND. Voilà. Nou, nou, wat een inspanning ik van haar heb gevraagd.

Goed, dat ben ik ook weer kwijt. We zijn nu onderweg naar Etosha National Park. Voor het laatste uur zijn de wegen van asfalt en is er links en rechts weer meer groen in het landschap. Er zijn meer en meer 4WD die hier rondrijden. In Etosha zijn we voor iets van twee dagen. Hier is het de bedoeling dat we heel veel wild gaan zien. Het is het droge seizoen dus de kans is groot dat dieren bij drinkplekken te vinden zijn. Ik benieuwd wat ons te wachten staat.

Hallee!

=-=-=-=-=-=-=-=

Ik ben al weer een eind verder met de reis dan hier beschreven. Vandaag pas was er weer eens wifi goed genoeg om wat te posten. En de tijd ervoor. We hebben een paar dagen op Zanzibar doorgebracht om te relaxen aan zee. Dat was heerlijk. Nu zijn we in Stone Town op Zanzibar en morgen beginnen we aan twee lange dagen in de truck richting Serengeti. Gezien het gebrek aan deugdelijk internet is reageren er niet van gekomen. Toch bedankt voor al jullie enthousiaste reacties. Dat is een extra stimulans om te blijven typen.